Του Ηρακλή Αντωνογιαννάκη
[...] Θέλουν τη Ελλάδα πόρνη να τους ανοίγει τα σκέλια στην ποδιά της Ακρόπολης να προμηθεύει μισοτιμής το ρίγος της αμαρτίας στις μαραγκιασμένες από τον πουριτανισμό ψυχές τους.
Μας θέλουν γκαρσόνια, ταβερνιάρηδες, μαστροπούς, βαρκάρηδες, επιβήτορες, καμπαρετζήδες, μπουζουξήδες, χασισέμπορους, αχ αμαν αμαν και συρτάκι, αμε!! και Ζόρμπα δη Γκρηκ κι αυτοί ν’ αρμέγουν τον τόπο το κρασί το λάδι τα πορτοκάλια τις ντομάτες τα ροδάκινα το βαμπάκι τα μάρμαρα το βωξίτη το λιγνίτη τα μεταλλεύματα και τον ιδρώτα του κόσμου.
Κοίτα που καταντήσαμε, κάθε πολιτικός και κόκκινο φαναράκι στην πόρτα του και τ’ όνομά του φωτισμένο σε ταμπελίτσα πλάι στο κουδούνι. Λουιζ, Κλάρα, Ρόζα, Ντολόρες.’’
Μας θέλουν γκαρσόνια, ταβερνιάρηδες, μαστροπούς, βαρκάρηδες, επιβήτορες, καμπαρετζήδες, μπουζουξήδες, χασισέμπορους, αχ αμαν αμαν και συρτάκι, αμε!! και Ζόρμπα δη Γκρηκ κι αυτοί ν’ αρμέγουν τον τόπο το κρασί το λάδι τα πορτοκάλια τις ντομάτες τα ροδάκινα το βαμπάκι τα μάρμαρα το βωξίτη το λιγνίτη τα μεταλλεύματα και τον ιδρώτα του κόσμου.
Κοίτα που καταντήσαμε, κάθε πολιτικός και κόκκινο φαναράκι στην πόρτα του και τ’ όνομά του φωτισμένο σε ταμπελίτσα πλάι στο κουδούνι. Λουιζ, Κλάρα, Ρόζα, Ντολόρες.’’
[...]Φοβάμαι πως δε θα την αποφύγουμε τη δικτατορία.
_ Γιατί τώρα τι έχουμε; ρώτησε ο Βάρναλης. Την παρουσιάζουμε για «αληθινή δημοκρατία». Και η δουλειά τους – δηλαδή η προδοσία του λαού – γίνεται. Καμαρώστε καθεστώς: πατημένο σύνταγμα, κυβέρνηση της μειοψηφίας, χιτλερική νομοθεσία, αστυνομοκρατία, παρακρατικοί δολοφόνοι, γερμανοντυμένοι «πατριώτες» και τα λοιπά…
_ Γιατί τώρα τι έχουμε; ρώτησε ο Βάρναλης. Την παρουσιάζουμε για «αληθινή δημοκρατία». Και η δουλειά τους – δηλαδή η προδοσία του λαού – γίνεται. Καμαρώστε καθεστώς: πατημένο σύνταγμα, κυβέρνηση της μειοψηφίας, χιτλερική νομοθεσία, αστυνομοκρατία, παρακρατικοί δολοφόνοι, γερμανοντυμένοι «πατριώτες» και τα λοιπά…
ΣΤΡΑΤΗΣ ΤΣΙΡΚΑΣ, Η Χαμένη ΄Ανοιξη, εκδ. Κέδρος (δεκαετία του 1960)
Ακούω και μιλάμε όλοι και ειδικά η Αριστερά, για παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και γεωργική ανάπτυξη …
Καλό θα ήταν να βάλουμε σε μια σειρά τις σκέψεις και τα επιχειρήματα που προκύπτουν, για να δούμε τι θέλουμε και τι μπορούμε, πάντα σε μια ρεαλιστική διάσταση …
Αρχικά: -Τί είδους ανάπτυξη θέλουμε; έχουμε αποφασίσει;
Η όποια παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας δεν μπορεί να επιτευχθεί μέσα στην Γερμανοκρατούμενη Ευρώπη και με χώρες που καθορίζουν την Κ.Α.Π. (την Κοινή Αγροτική Πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης) ερήμην πάντα της Ελλάδος, μέχρι σήμερα τουλάχιστον.
Η ΚΑΠ μέχρι τώρα βάζει ποσοστώσεις στα αγροτικά προϊόντα που θα παράγουμε … Γιατί να γίνει διαφορετικά μέσα στην σφηκοφωλιά της ευρωπαϊκής ένωσης τώρα; Κι αν ναι, ας μας εξηγήσει κάποιος με ποιο τρόπο μπορεί να γίνει.
Ακόμα και πολιτικές θετικές για τον καταναλωτή και τον αγρότη (εντός Κ.Α.Π.) ως προς τη ιχνηλασιμότητα των προϊόντων, (προέλευση, χημικά κ.λπ.), δεν εφαρμόστηκε ποτέ, διότι κανένα υπουργείο Αγροτικής ‘’Ανάπτυξης’’ (βλέπε Καταστροφής) δεν θέλησε να εφαρμόσει το μέτρο…
Δεύτερον:
Η ασκούμενη πολιτική των επιδοτήσεων, αποδέσμευσε το παραγόμενο προϊόν από την επιδότηση και δόθηκε κατά ρίζα η στρέμμα ώστε να φτιαχτούν ‘’τεμπέληδες αγρότες και κτηνοτρόφοι’’. Το έκαναν για να ελέγξουν σταδιακά τη γη από τη μια, (όταν δεν παράγεις σου είναι άχρηστη) και τον αγροτικό πληθυσμό από την άλλη, (αλλοτρίωση λέγεται και ρίχνει το βάρος στην επιδότηση, αφού ζεις με αυτήν, κι όχι από το προϊόν και δεν παράγεις). Σκοπός αυτής της πολιτικής είναι, κάποια στιγμή να σταματήσει αυτό το καθεστώς των επιδοτήσεων, να πουληθεί η γη στους ξένους και ντόπιους τσιφλικάδες, (δεν θα συμφέρει να την διατηρείς) και τον αγρότη [λόγο της αυτάρκειας του ] να τον κάνουν βιομηχανικό εργάτη για να τον ελέγχουν απόλυτα.
Με αυτήν τη λογική τα έχουν καταφέρει μια χαρά μέχρι σήμερα… Η γη και οι παραγωγικές μονάδες ανήκουν εξ ολοκλήρου σχεδόν στην πρώην Αγροτική Τράπεζα που χαρίστηκε μαζί με τα δάνεια και την υποθηκευμένη παραγωγική γη στην Τράπεζα Πειραιώς του Μιχάλη Σάλα και των άλλων αρπακτικών ντόπιων και ξένων που κρύβονται πίσω της …
Τα αποτελέσματα αυτού του ξεπουλήματος θα αρχίσουν να διαφαίνονται σε λίγο που η Γερμανική Deutsche Bank ,κι άλλες ξένες τράπεζες άρχισαν να αγοράζουν το χρέος (εξευτελιστικά φτηνά) , άρα και τη γη μας, όπως έξαλλου και τα υπόλοιπα δάνεια των κατοικιών… Σε λίγο θα γίνει κτήμα των τραπεζιτών κι εμείς όλοι, ίσως ,εργάτες χαμηλά αμειβόμενοι.
Η αποβιομηχανοποίηση και αποσύνθεση της οικονομίας με την υπερχρέωση από το ‘80 και μετά ,βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη μέχρι σήμερα και δε βασίστηκε σε κάποια συγκυρία. Είναι το αποτέλεσμα του μεταπολεμικού παραγωγικού μοντέλου ανάπτυξης, δηλαδή τον ελληνικό καπιταλισμό που εξάρτησε τη χώρα σε ξένα κεφάλαια και καιροσκόπους .
Ένα πλέγμα από τραπεζίτες, εφοπλιστές, μεγαλέμπορους, πολιτικούς κ.λπ. αντιμετώπισαν τη χώρα και τον πλούτο της, δηλαδή τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της ως αποικία προς λεηλασία.
Έφτιαξαν από την μεταπολίτευση και μετά, συνεταιρισμούς με κομματικούς στρατούς και παράγοντες, φαρέτρες για τη μεταπήδηση στην πολιτική εξουσία, (δείτε το ποιοι και πόσοι αγροτοπατέρες και εργατοπατέρες πήραν πόστα εξουσίας)…
Από το ζοφερό μέλλον τότε, σε ένα εφιαλτικό παρόν των μνημονίων σήμερα και με τη φιλοσοφία τους ότι πρέπει να δεχτούμε τη Γερμανική κηδεμονία και να τηρήσουμε τα μνημόνια για να πάρουν δάνεια οι τραπεζίτες και οι καιροσκόποι …
Ο έλεγχος πάνω στα μέσα παραγωγής, πάνω στην λήψη των αποφάσεων, γύρω από το τι, πως , κι από ποιον θα παραχθεί το κοινωνικό προϊόν, δεν μπορεί παρά να γίνει με ρήξη του υπάρχοντος συστήματος.
Δεν μπορεί να γίνει μέσα στην Ευρωπαϊκή ένωση , δεν μπορεί να γίνει χωρίς ένα είδος εθνικού νομίσματος
Δε μπορεί να γίνει χωρίς ένα ριζικό ανασχεδιασμό και βαθιές τομές, με ένα μέτωπο δράσης κινηματικού χαρακτήρα από τους φτωχούς της ιστορίας …
Αυτός ο λεηλατημένος πλούτος από τους τραπεζίτες και τους δοσίλογους της ιστορίας, τους μαυραγορίτες, τις μιντιακές περσόνες και τους σφουγγοκωλάριους της εξουσίας ανήκει στο λαό και μόνο στον λαό…
Υπάρχει ένα παμπάλαιο αίτημα, να γίνει ο λαός «νοικοκύρης στο σπίτι του».
Η γη ως στοιχείο της ταυτότητάς μας.
Επιτακτική η ανάγκη υλοποίησης του, σήμερα, που έχουμε γίνει νοικάρηδες στο σπίτι και τη γη μας, μια νέα γενιά σκλάβων, ενός αδυσώπητου συστήματος που κατακρεουργεί την ανθρωπινή ζωή κι αξιοπρέπεια, κάτω από το βάρος σήμερα μιας μαζικής λιμοκτονίας …
Από την άλλη, η παραγωγική γη, τα βουνά και οι χαρακτηρισμένες περιοχές Νατούρα μετατρέπονται σε εργοστάσια παραγωγής ενέργειας, (οι λεγόμενες Β.Α.Π.Ε.), ανεμογεννήτριες, υβριδικά, για μεγάλους κολοσσούς ντόπιους και ξένους.
Η γη αποχαρακτηρίζεται με το νέο ιδιοκτησιακό καθεστώς, χάνεται από τα χέρια των αγροτών και γίνεται τσιφλίκι των ξένων. Το ίδιο και το νερό, το πολυτιμότερο αγαθό, (αγαθό και όχι εμπόρευμα) για την επιβίωση του ανθρώπου, ιδιωτικοποιείται…
Απαραίτητη προϋπόθεση θεωρώ ότι είναι:
Η διαχείριση των παραγωγικών μονάδων της γης κτλ να γίνεται από εργατικά συμβούλια εκλεγμένα από τη βάση με ανακλητότητα , που θα λογοδοτούν στην βάση τους και θα ελέγχονται από αυτήν… Σε αυτά θα μετέχουν μόνο εργάτες κι εργαζόμενοι στην παραγωγή, κι όχι γραφειοκράτες και τεχνοκράτες…
Ο κατακερματισμός της γης από την άλλη, δημιουργεί δυσβάστακτο κόστος καλλιέργειας και παραγωγής. Ένα πρόβλημα που μπορεί να λυθεί με τη δημιουργία ομάδων παραγωγών με κοινή χρήση μηχανημάτων κι εργασία στην παραγωγή, (εργατοώρες) αλλά και την εμπορία των ποιοτικών προϊόντων χωρίς μεσάζοντες …
Το συγκριτικό μας πλεονέκτημα νομίζω , μπορεί να γίνει ακριβώς αυτό: Η ποιότητα των προϊόντων λόγο συνθηκών, χωρίς την αλόγιστη χρήση φυτοφαρμάκων κι άλλων σκευασμάτων που καταστρέφουν το συγκριτικό μας πλεονέκτημα. Με παραδοσιακές ποικιλίες που τείνουν να εξαφανιστούν κι όχι υβρίδια που ελέγχουν δύο τρεις ξένοι κολοσσοί… Να και η παγκόσμια νομοθεσία που θέλει πλήρη έλεγχο στην παραγωγή σπόρων, (η ΜΟΝΣΑΝΤΟ κ.ά.), ο Codex Allimentarius(πρόσφατα είδαμε την απαγόρευση χύμα ελαιόλαδου στα τραπέζια…) Ακόμα και οι μέλισσες είναι υβρίδια. Πρόβλημα οικονομίας; ΟΧΙ, πρόβλημα δημοκρατίας, αφού προϋποθέτει κεντρικό έλεγχο κι εξανεμίζει τη δυνατότητα οικονομικής ανεξαρτησίας.
Νομίζω τρία πράγματα είναι άμεσα συνδεδεμένα με αυτό το μοντέλο:
Α. Αν θέλουμε να μιλάμε για παραγωγική ανασυγκρότηση, επιβάλλεται να πάμε σε παραγωγική αυτάρκεια, να μην εξαρτιόμαστε από εισαγόμενα αγροτικά προϊόντα για την επιβίωση μας…
Β. Να οδηγηθούμε σε αποκαταναλωτισμό. Το μοντέλο αυτό του άκρατου καταναλωτισμού, δημιούργησε τη ρήξη ανάμεσα στα ντόπια παραγόμενα προϊόντα και την εξάρτηση μας σε προϊόντα κακής ποιότητας, ή άχρηστα στη δική μας διατροφική κουλτούρα, με φτηνότερο κόστος παραγωγής λόγω εκτάσεων και βιομηχανοποίηση παραγωγής σε τρίτες χώρες και έπειτα, λόγω ακριβού και σκληρού νομίσματος (ευρώ), σε ακριβά λιπάσματα, εφόδια, ζωοτροφές από την άλλη.
Γ. Να έχουμε αυτοεπίγνωση της παραγωγικής διαδικασίας και αυτοοργάνωσης της κοινωνίας των πολιτών. Μια καλή αρχή σε μικρή κλίμακα, θεωρώ ότι μπορεί να είναι οργανώσεις παραγωγών η/και ο Δήμος, ο κάθε Δήμος, που με όραμα, (όχι αυτό το έκτρωμα του Καλλικρατικού μοντέλου), αλλά με άτυπη στην αρχή αυτονομία των κοινοτήτων, κι αποκέντρωση των εξουσιών του Δήμου (ώστε να σπάσει το προσωποπαγές συγκεντρωτικό μοντέλο εξουσίας του δήμαρχου και του συμβουλίου του). Να δημιουργηθεί γραφείο αγροτικής κατεύθυνσης σε κάθε Δήμο, που να μπορεί να γίνει η Λυδία λίθος για όλα τα παραπάνω, μαζί με μια αγροτική παραγωγική πολιτική αειφορίας που θα βασίζεται στον σεβασμό στον άνθρωπο, στο περιβάλλον, χωρίς να καταστρέφεται από την υπερεκμετάλλευση και την μόλυνση από χημικά λιπάσματα και φυτοφάρμακα που προτείνει το μοντέλο ανάπτυξης σήμερα στη γη που μας τρέφει…
Για να γίνουν όλα αυτά, ως αρχή χρειάζεται ένα όραμα…
Αυτό της ανατροπής, με κάθε μέσο και τρόπο. Ενάντια στη δομημένη λογική της υποταγής τόσων χρόνων, ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας που μας επιβουλεύεται…
Δεν ξέρω αν αυτός ο δρόμος μπορεί ,η πρέπει να περάσει μέσα από το σαθρό κοινοβουλευτικό σύστημα, αλλά νομίζω πως αξίζει τον κόπο να επιλέξουμε, να δοκιμάσουμε, βάζοντας τα θεμέλια και τις αρχές αυτές (με κινηματική λογική πάντα, στην Αριστερά , που θα πάρει [ελπίζω ] το ρίσκο μαζί με τον κόσμο να τα αλλάξει όλα αυτά …
Κι αυτόν το ρόλο καλείται σήμερα να παίξει η Αριστερά, απαγκιστρωμένη από τον όποιο ρεφορμισμό έχει διεισδύσει στη λογική της ανασυγκρότησης μέσα από το τέταρτο οικονομικό ράιχ της γερμανοκρατούμενης Ευρώπης, και της ψευδαίσθησης του ενιαίου νομίσματος …
Έστω να αποκτήσουμε ελπίδα , μέσα η έξω από ένα ξεπερασμένο ιστορικά κοινοβουλευτικό σύστημα που μέχρι τώρα επιβουλεύονταν κάθε τέτοια προσπάθεια αναδιάρθρωσης της πραγματικής παραγωγικής διαδικασίας με τα μέσα παραγωγής να περάσουν στον εργαζόμενο κι όχι μόνο.
Και τέλος, να εντοπίσω, πως τίποτα από όλα τα παραπάνω δεν μπορεί να επιτευχθεί αν δεν μπει ο ίδιος ο άνθρωπος στο επίκεντρο κάθε λογικής, κάθε προσπάθειας για αλλαγή και ανασυγκρότηση.
Η.Α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου