Διαχρονική Βαρβαρότητα .

Από πάντα , από την εποχή που οι Αθηναίοι έσφαζαν τους Σάμιους και τους Μηλιους  ,  ο Θουκυδίδης μιλούσε για την Φύση του ανθρώπου  , τη διαχρονική  βαρβαρότητα που κουβαλάει ..

 Πέρασαν αιώνες από τότε , περάσαμε δια πυρός και σιδήρου σαν ανθρωπότητα ,  [σκοταδισμός, θρησκευτικοί πόλεμοι ,επεκτατισμός κτλ ] . 

Περάσαμε     στην εποχή της Αναγέννησης  και  τα εργαλεία κατανόησης του κόσμου και της φύσης μας  δεν ήταν αρκετά  κι αυτή η Βαρβαρότητα διαχρονικά συνεχίζεται και μεταλλάσσεται..                                                                                                                                     

Δεν την βλέπουμε σήμερα μόνο  στους πολέμους ανά την υφήλιο και μόνο στα νεκρά παιδιά της Γάζας .                    

Την αναγνωρίζουμε τώρα πια  στην καθημερινότητα μας   ..

Βλέπουμε τα αποτελέσματα αυτής της βαρβαρότητας  στα πεινασμένα στόματα των παιδιών και των ανθρώπων,  την αναγνωρίζαμε πριν στις ονομαζόμενες τρίτες χώρες του κόσμου   ,τώρα ανά τον κόσμο, στη γειτονιά -και τώρα  στο ίδιο μας το σπίτι ..

Τη βλέπουμε στους ανέργους κι εξαθλιωμένους ,  στα στόματα και το βλέμμα των παιδιών στα σχολεία, στο τελευταίο δάκρυ και νεύμα  αποχαιρετισμού των συγγενών των αυτοχειριασμένων ,στα βλέμματα των παιδιών που εγκαταλείπουν τη μάνα που τα γέννησε ..

Στα μάτια των γερόντων, που ανέλπιδα  προσπαθούν με την πενιχρή σύνταξη τους να πάρουν τα φάρμακα τους  και να συντηρήσουν με αυτήν και τα άνεργα παιδιά τους ..        

Αυτή τη διαχρονική βαρβαρότητα που δεν μπορέσαμε να  χειριστούμε  πέρασε στις καθημερινές  απλές πράξεις της ζωή μας ..

Στις ουρές των άνεργων , στις οικογένειες των άστεγων[ κάποια τράπεζα μερίμνησε για αυτό.], πεταμένοι σε κάποια θολωτή πολυκατοικίας η κάποιο παράμερο παγκάκι ,  

Είναι    αποφάσεις της εξουσίας   ,μιας ανάλγητης μερίδας ανθρωπάριων   που εξαθλιώνει ανθρώπους ,καταργεί την περίθαλψη , την παιδεία τις κοινωνικές παροχές κάθε είδους σ’ αυτό το ελλιπέστατο    κοινωνικό κράτος , και που καθημερινά οι αποφάσεις  κάποιων μεγαλόσχημων τσογλανιών , στέλνουν κατά χιλιάδες τους ανθρώπους στην ανέχεια ,τη φτώχεια και  τον εξευτελισμό κάθε έννοιας αξιοπρέπειας κι ανθρωπισμού  .

Αυτή η διαχρονική βαρβαρότητα πέρασε, βρήκε πρόσφορο έδαφος  και σε εμάς ..Σε άπλες καθημερινές μικρές και μεγάλες πράξεις ,στα λόγια στη συμπεριφορά ..

Σε μια μικρή και απλή φράση ..                                                                                          

 Τι μπορούμε να κάνουμε εμείς;" Εγώ θα αλλάξω τον κόσμο ;

 Βαρβαρότητα είναι κι η ΑΝΟΧΗ .Και μάλιστα καθίσταται συν-ενοχή .  

Είναι πολύ βολικό για όλους μας η αποποίηση της προσωπικής ευθύνης  που αναλογεί στον καθένα  ,που με την ανοχή μας σαν κοινωνίες ανθρώπων διαχρονικά  φτάσαμε ως εδώ ..

 Αλλά κι η  στάση   φορέων κι   οργανώσεων ,κομμάτων , και τόσων άλλων [με ελάχιστες εξαιρέσεις ίσως  ]  , καθιστάτε    βαρβαρότητα  ,όταν δεν παίρνουν  σαφή και ξεκάθαρη θέση  για όσα συμβαίνουν ,για αυτήν τη σφαγή που συντελείτε  στην ίδια μας τη χώρα με άλλους όρους  .. Και που υπερφίαλα βγάζουν τσιτάτα και ανακοινώσεις ..  

Θέλω να ελπίζω   ,κάποια στιγμή  τα εργαλεία κατανόησης του κόσμου μας [συνείδηση, παιδεία ,πολιτισμός [...]  κτλ ]  , να δώσουν την ώθηση στις κοινωνίες των ανθρώπων  να  χειριστούν  το πρόβλημα της διαχρονικής βαρβαρότητας ,που δεν είναι τίποτα άλλο παρά γέννημα   θρέμμα [πέραν της φυσικής που την κουβαλάμε και την τρέφουμε ] συμφερόντων και εξουσιών ....

Όλα για το χρήμα  και τη ψευδαίσθηση της δύναμης που   προσφέρει.. ..                                                                               

Αποτινάζοντας[ στο μέτρο του εφικτού ] τις   εξουσιαστικές δομές -δόγματα - και αυτά που σαν συρματοπλέγματα μπαίνουν ανάμεσα μας ,[εξουσία και ιδιοκτησία ] , εξαλείφεις τις όποιες αντιθέσεις δημιουργούν αυτήν τη διαχρονική βαρβαρότητα .. 

Ο μέσος άνθρωπος   απέχει από το ηρωικό πρότυπο- τον συνειδησιακό άνθρωπο  ,   που αντιλαμβάνεται τη μοίρα του και  πολεμά να την αλλάξει [την καθορισμένη από δόγματα και αναλήθειες ]...Που στέκεται αγέρωχος δίπλα στη φλόγα της αλήθειας που τον κατακαίει ,δοσμένος ίσως σε ένα ‘’ανέλπιδο’’ αγώνα επιβίωσης  της ίδιας της αληθείας- κάτι που είναι και γίνεται  μέτρο πάνω στο μετρούμενο  της ίδιας της ζωής και στα ψευδεπίγραφα της . 
Τον πολιτισμό τον κάναμε συναλλαγή -εμπόρευμα   ,εκποιώντας  έτσι τον εναπομείναντα ανθρωπισμό μας που οι βάσεις του βρίσκοντας από πάντα στον πολιτισμό ,τον πραγματικό πολιτισμό ,που κανει  τον άνθρωπο ελεύθερο ον- κι οχι δούλο και παρία ενος συστήματος εξουσίας   ...

Διαφορετικά  ο κόσμος μας ,   οι σχέσεις των ανθρώπων , οι ίδιοι οι άνθρωποι οδεύουν  στον αφανισμό  ....

ηρακλης