..........Άτιτλο..

Κάποια μικρά κομματιασμένα κοιμητήρια 
Τάφοι που χάσκουν στο απέραντο ακρογιάλι 
Όνειρα ,προσδοκίες ,γιόματα με θαλασσινό νερό 
εντός μας .

Είμαστε κοιμητήρια ανθρώπων ..

Έρχονται οι άνθρωποι κουβαλώντας το παρελθόν
και την αβάσταχτη οδύνη τους .
Kουρνιάζουν μέσα μας κι αναπαύονται ..
Τρέφουν τα όνειρα μας
κι όλες τις προσδοκίες που γεννιούνται εντός μας ..

Όνειρα μέσα σε όνειρα -προσδοκίες πάνω σε προσδοκίες

Ανοίγουν τα μεγάλα μάτια τους ,
πέτρες πάνω σε πέτρες ,
χορταριασμένες υπάρξεις στη δίνη του χρόνου
και τη φθορά του.


Άνθρωποι -μορφές μέσα σε μορφές -
συναρμολογημένες υπάρξεις απ ’ τους νεκρούς μας

Ελπίζουν να πάνε μακρύτερα ..
μακρύτερα απ τον λίβα και το σιρόκο
που ξεραίνουν τα σιταροχώραφα ,
μακρύτερα κι από το λιγοστό ταξίδι της ζωής ...

Ανοίγουν τους τάφους τους και πιάνουν κουβέντα με τους ζωντανούς .

Τι να προσδοκούν άραγε παρά την απέραντη κατανόηση μας
για το γεγονός του θανάτου τους ;

Έρχονται για να μας διδάξουν ,να δουν μέσα από τα μάτια μας
να γευτούν μέσα από τις αισθήσεις μας
Να ξεδιψάσουν ζωή ..
για όσα δε πρόλαβαν - για όσα δεν έζησαν ..

Ανοίγουν τα χέρια , γιομίζει ο κόσμος λευκά περιστέρια .
Κουρνιάζουν στα όνειρα μας μιλώντας γλώσσα
λησμονημένη , από χρόνο και φωτιά .

Πλέκουν τις φωλιές τους στα ερείπια -
Ακολουθούν τα βήματα μας ,βήματα πάνω στα βήματα
πατημασιές πάνω στις πατημασιές μας .

Κάθονται στα τραπέζι μαζί μας πίνουν κρασί και ρακές
μεθάνε από ζωή και θάνατο …

Επιστρέφουν κι αναπαύονται άλλη μια μέρα ανικανοποίητοι
που δεν σταθήκαμε άξιοι στις προσδοκίες τους .
Μιλούν τη γλώσσα των νεκρών ,που σαν νεκροί ,
κάνεις δεν κατανόησε

θυμούνται ιστορίες ανθρώπων ,
διηγούνται και ξεδιπλώνουν από μνήμες
χιλιάδων πεθαμένων τις ιστορίες τους .

Κι όταν βρουν κάποιον που να μπορεί να διδάσκετε
από αυτήν την αιωνία σοφία
που κουβαλάμε οι νεκροί μας
τότε ευτυχισμένοι γίνονται ψηλά δέντρα σε απάτητες κορυφές
κι ερημικά ξωκλήσια στα όνειρα μας ..

ηρακλης ...