η αιωνία λιακάδα ενός ηλίθιου νου../

ένα μικρό κομμάτι ουρανό ,δυο γυμνές πέτρες καμένες στο λιοπύρι ..
όμως η ζωή είναι πέρα απ΄ αυτά
και δεν εξηγείτε σε αράδες …

αλλά την ανακαλύπτεις μέσα σου και μετά έξω από σένα ..
ζούμε σε ένα αυγό …άλλοι περιγράφουν το κέλυφος από μέσα ,
αυτό που βλέπουν, κι άλλοι βγάζουν το κεφάλι τους λίγο έξω και παίρνουν τζούρες ζωής ..
..κανείς απ ΄τους δυο δεν μπορεί με σιγουριά όμως να κάνει σωστή περιγραφή ..
όλοι ο φόβοι να κάνουν πάρτι και να κοιτάνε ,
να σου χαμογελάνε με ενα χαμόγελο μειδίασα
σαρδόνιοι και καταφρονεμένοι…
ο ουρανός για να τον ανακαλύψεις πρέπει πρωτίστως να τον κουβαλάς μέσα σου .. ……….μεσα σου ….

χαχαχαχαχαχαα

διάβασα προχθές το υπόγειο..
το είχα διαβάσει πριν χρονιά …το είδα με άλλο μάτι
λες και μιλούσε για τα ανομολόγητα όλου του κόσμου
και ειδικά τα δικά μου..
τα περισσότερα είναι παπαριες
περιτύλιγμα σαν την καραμέλα …
το θέμα ειναι τη γεύση θα βρεις μέσα
αν όντως αξίζει ρε
η είναι χαμένος χρόνος…
σήμερα πήγα σε μια φίλη

μου άνοιξε τη ψυχή της…
μου άρεσε
είδα τη καραμέλα πως είναι.. η δικια της ..
Μια γεύση απόμακρη
λες και βγήκε απο άλλο αιώνα..
κανείς δεν ειναι αυτο που φαίνεται
η αυτό που δείχνει τελικά ..
αλλά δεν ειναι εκει το θέμα
το θεμα ειναι η συναίσθηση της πραγματικότητας μας..
τι να πεις
διάβασα ερωτικές ιστορίες καθημερινής τρέλας
Μπουκόφσκι !!!!!!!!!!!!!!
όλα τα λεφτά !!
η ζωή είναι παιγνίδι για γερά νεύρα
και εγω εχω ακόμα αντοχές
χαχαχαχαχαχαχα

Η ευτηχία γράφεται με ήτα… όχι με ύψιλον, όπως μας μαθαίνουν ..μάλλον για να χωραει πιο πολλές παπαριές εντός της ..
κατάλαβες
για αυτό..
Η δικια μου είναι παράξενη, αλλοπαρμένη
με χαρακωμένο δέρμα και δάκρυα στα μάτια
δεν εχει χώρο να αναπαυτεί
γυρνά τις γειτονιές του κόσμου
σαν ξωτικό…..
Ήθελα να πάω να τη βρω όταν έφευγε
μα ήταν τόσο μακριά , αλλά και τόσο κοντά έξαλλου
που βιαζόμουν
θα έδινα και τη ζωή μου ,για να ήμουν τώρα εκεί..
Αλλά μάλλον ανήμπορα την αποδέχομαι ,όταν ανοίγει την αγκαλιά της..
Τόσο …που κουρασμένα από τα χαμένα μας σαββατόβραδα και τις ρωγμές που κουβαλάμε,
η γεύση στα χείλια της
είναι ματωμένη..
δεν της αρέσει πια
βαρέθηκε ....
και θέλει να αναπαυτεί.
η φυλακή της βάφτηκε γκρίζα
σαν τα όνειρα μου
κι εγω βαδίζω τώρα πια
τα απάτητα δίχως συντροφιά
παρά μόνο τη ανάμνηση της παρέα-
-υπάρχει η ελευθερία της απαλλαγής ..-

σας κουράζω και δε θέλω
αλλά μην τα παίρνετε σοβαρά…….
Να πετάτε …Μάλλον τα παίζω σιγά σιγά … καιρός ήτανε …
..θα ξαναβρεθούμε κάπου κάποτε ..
αλλά ως τότε .. υπομονή ..

ηρακλης