O ΧΡΟΝΟΣ ..

Ένας φίλος θεός σ'χωρέσει του, ο Μίχαλοs ο Σταυρακάκης ή Νιδιώτης, γυρίζοντας μετά από καιρό από την εξορία στη Μακρόνησο και πριν πάει στο σπίτι να δει τη κερά του,πήγε σε ένα περβολάκι έξω από το χωριό ,που το αγαπούσε παρά πολύ.
Ο λόγος για αυτή την αγάπη οφειλόταν σε ένα δέντρο που
βρίσκονταν στην άκρη του χωραφιού.
Κάθε χρόνο,για πολλά χρονιά ένα πουλί ,ένα σιγαρδέλι
έχτιζε τη φωλιά του σ’ αυτό το δέντρο .Ο Μιχάλης λάτρης της φύσης και ποιητής ο ίδιος για αυτούς που είχαν τη τιμή να τον γνωρίσουν, περνούσε τα απογεύματα του ακούγοντας το κελάηδισμα του παράξενου επισκέπτη.
Ο χρόνος, φθονερός παρατηρητής σε κάθε τι απλό και όμορφο ζήλεψε και θέλησε να καταστρέψει τον μικρό παράδεισο του ποιητή .
Έτσι το μόνο που αντίκρισε ο φίλος μου, ήταν ένα δέντρο ξερό, σπασμένο δίχως ζωή, αμείλικτα χτυπημένο από την εκδικητική μανία του χρόνου.
Ούτε φωλιά υπήρχε ούτε και το σιγαρδέλι ήταν παρών στην
καταστροφή που είχε συντελεστεί.
Έτσι καθώς τα μαύρα σύννεφα πλάκωσαν την ψυχή του, έβγαλε το παράπονο της ζωής του όλης σε ένα τετράστιχο ,μια μαντινάδα .

Ούτε πουλί , ούτε φωλιά

και το δεντρό ξερό ‘ναι

Ότι κι αν κτίσεις το χαλάς

Ανάθεμα σε χρόνε…



periploys