Καμιά φορά που τα μάτια γίνονται κόκκινα..τραβάω ψηλά στο βουνό...
Ο ήλιος χαϊδεύει το χαρακωμένο μου πρόσωπο και στα αυλάκια της ψυχής φωλιάζει η παρηγοριά...

Αγναντεύω όσα κατάκτησα, αλλά και όσα άφησα να χαθούν μέσα από τα χέρια μου..

Η ζωή ανεμίζει, τώρα που σπατάλησα τα χρόνια μου ,βαδίζοντας στην άχρονη θλίψη της ύπαρξής μου..
Η ζωή ανεμίζει ζητώντας το ..αυτονόητο της ύπαρξής μου..

Μιας ύπαρξης βυθισμένης σε χιλιάδες πρέπει και ατέλειωτους συμβιβασμούς...
Να...πάλι γυρνάν οι φωνές εκείνες που στοιχειώνουν τα όνειρα και κλέβουν τον ήλιο από τα μάτια μου...

Ακίνητος ο κόσμος σταματημένο το ρολόι του χρόνου ,στην άχρονη ύπαρξη, της ερημιάς και της θλίψης, με τους δείκτες να δείχνουν τη ζωή που δεν έζησα ..και που τόσο πόθησα..

Κατηφορίζω....
Ξανά ουρλιαχτά..
Ο κόσμος αρχίζει να κινείται να ανασαίνει να ζει.
Μια μηχανή μαρσάρει και κόβει τη σιωπή του κόσμου ...
Ένα ανοιχτό παράθυρο κλέβει τη στοργή του κόσμου ..
Και σε ένα άλλο διπλανό, η συνουσία ολοκληρώθηκε με επιτυχία...

Δυό τρία γέρικα πεύκα κουρασμένα γέρνουν να ξαποστάσουν από τη ροή του χρόνου ....
Οι κυρίες του διπλανού πεζοδρομίου κουτσομπολεύουν στη βιτρίνα ενός εμπορικού.
Κυρτωμένος ο εμποράκος από τις χρόνιες υποκλίσεις ..ανασαίνει τις τελευταίες τζούρες της ανίερης ζωής του ,χαμογελώντας στις κυρίες με τα φουσκωμένα πορτοφόλια...

Δυο τρεις ελπιδοφόρες νέες ..βιάζονται να εκποιήσουν την παρθενιά τους, στο διπλανό στενάκι.....
Τραβώ με βαριά βήματα για το δωμάτιο με τα κλειστά παράθυρα ....
Να λουστώ τα αρώματα και τις ηδονές
που συνέλεξα πάλι σήμερα ..
Αρώματα και χρώματα ενός απέραντου...
Νεκροταφείου ....

periploys