Κάποτε στα μικρά μου.. Θυμάμαι τον Νίκο σαν σβούρα, να γυρνάει από καμπαρέ σε καμπαρέ κι από κωλόμπαρο σε κωλόμπαρο , ζητώντας μέσα στα ατέλειωτα μεθύσια του να εκποιήσει την παρθενιά του ...

Παιδί στα δεκατέσσερα που λέει και το άσμα ,αμούστακος εγώ ,ένα βραδύ με τον Νίκο τύφλα στο μεθύσι, πήγαμε στον Μαύρο Γάτο...

Σαν άνθoς άλικο η παρουσία της αναστάτωσε τους πόρους του κορμιού μου... Τι ζωγραφιά !!!

Ήρθε.. κοντά και ένα εξαίσιο άρωμα πλημμύρισε τον χώρο…….

οι αισθήσεις σαν συρματόσχοινα από γέρικο μποστάλι στα νερά της Νέας Ορλεάνης κινδύνευαν να σπάσουν...

Κάθισε δίπλα μου με χάρη και έπαρση, άναψε ένα μακρόσυρτο τσιγάρο!!! Τέτοια λάμψη και έξαψη σε βλέμμα δε συνάντησα ποτέ άλλοτε σε καμιά γυναικά, σε κανένα λιμάνι του κόσμου ....

Αφέθηκα ήσυχα και γλύκα και χάθηκα μέσα στις λίμνες των ματιών της, δίχως αναστολές ή άλλα υπόλοιπα σκέψεων και ενδοιασμών....

Το πρώτο τσιγάρο της ζωής μου το κάπνισα στην κάμαρη της το πρωί, την ώρα που έφερε τον καφέ στο κρεβάτι...

Μετά από λίγες μέρες βρέθηκε μαχαιρωμένη μέσα σε μια λίμνη αίματος να κρατά σφιχτά στο χέρι της, το φυλακτό που της είχα χαρίσει κείνο το βράδυ...

Σε κάθε τσιγάρο που ανάβω, μέχρι και σήμερα, μια γλυκεία νοσταλγία αναδύεται από τα μύχια της ψυχής μου και μπλέκει με το καπνό, ζητώντας πάντα τον πρώτο τον παιδικό τον έρωτα μου...

periploys