Tης λόγχης το καρτέρι.

 

Αίμα σταλάζει•

τα φτερά
στης λόγχης το καρτέρι
του αγκαθιού
το στέφανο
σπάθισε το αγέρι

Κρουστάλλιασε το δάκρυ του
και σ' εγκρεμούς
γιγάντων
κούρνιασε βλέμμα και ψυχή
σε χώρο
των αχράντων

Μάνα...μην πιεις τ' αμίλητο
πιες το δικό μου αίμα

έτοιμος
για τον θάνατο
του πόνου είμαι θρέμμα

Γιέ μου.

Βαρύς χειμώνας•
μην σταθείς•
Τον ίσκιος
μη σκεπάσεις
σαράκι η νύχτα
βάδισε•
Φωτιά- δρεπάνι
φονικά
σκότος χωρίς οάσεις

Τα μάτια μας αντέξανε
το φως
της ειμαρμένης
Πικρό μαντήλι
θάμπωσε
το φως της οικουμένης

Μάνα
Βαστώ στο χέρι μου
το αίμα όλου του κόσμου
των ταπεινών
και των φτωχών•
κινώ για το ταξίδι μου
Μάνα την ευχή σου δώσ' μου

Γιε μου

-Ήλιε και φως μου, μια αστραπή
ράγισε την καρδιά μου
μες'της ψυχής μου
τον ναό
του σκότους ατραποί
μαράθηκε αγόρι μου
ο Κέρδος της χαράς μου
κι απ' το υφάδι
της πληγής
ο πόνος θα τραφεί

Δυο δάκρυα έπεσαν
στην γη
και άνθισε το χώμα
και ράγισε το σούρουπο
απ' τις πληγές
στο σώμα

Και ο ζευγολάτης τ' ουρανού
ραίνει με φως
-σκοτάδι -
βαθιά στον Άδη
βύθισε
θανάτου το υφάδι.

Ηρακλής

Αλάι.

 

Είμαστε σταλίτσες μοναχά

μέσα σ' ένα απέραντο γαλάζιο

κόσμοι μπαινοβγαίνουνε αχνά

μέσα στης ψυχής μας το πελάγιο

Μόνα αργολιώνουν τα κεριά

μέσα σ' εκκλησίας μουντό ψαλτήρι

προσευχές οι μέρες στου βοριά

και στης ερημιάς το ακρωτήρι

Μέσα σ' ένα απέραντο καμβά

θρόισμα ο χρόνος που λιγώνει

δάκρυ π' αργοχάνεται βουβά

τ' όνειρο, φτερό που μας λυτρώνει.

κάπου στα όρη .

Αλάι: - Ακολουθία .

Ηρακλής

Ο Άνθρωπος του... Πλάτωνα.

  Ο Άνθρωπος του... Πλάτωνα.

Λένε..ο κύκλος της ζωής φαντάζει να 'ναι κότα

στην σούβλα την μαγείρεψαν άπονα καθεστώτα

μ' αυτή ξαναζωντάνεψε και εγίνηκε πουλάδα

χωρίς φτερά και μάγκισσα

νύχτα στη φεγγαράδα.

Και λέει ο Πλάτων:

Άνθρωπος-πως δίποδο λογάται

χωρίς φτερά στο σώμα του,

Άνθρωπο δεν ζητάτε ;

Μα ο Διογένης μάδησε απ' τα φτερά την κότα

μες την ακαδημία του να

πάρει ανθρώπου ρότα

-Του Πλάτωνα τον άνθρωπο δείτε πως περπατάει

χωρίς φτερά, χωρίς μυαλό

δεν ξέρει που να πάει

Σηκώσατε τα βλέμματα, ψηλά-πάνω στα ουράνια

Το άνω θρώσκω -όπωπα-

χρειάζεται διάνοια

Έτσι.. τα μέχρι σήμερα,

στα τρεις χιλιάδες χρόνια

κανείς δεν αμφισβήτησε με τόση καταφρόνια

φύση των εξουσιαστών, φτερό 'ναι και πετάει

'πο μαδημένο πετεινό

που νυχτοπερπατάει !!

....................

Με ντολμαδάκια γιαλαντζί χτίσανε μια Ελλάδα

που μπάταρε μες τα ρηχά νύχτα στην φεγγαράδα..

Με μήτσο -Τάκη -κι Άδωνις- Σία -και παρτοκλάστε

η Γιάννα η φουστανερή,την Μπουμπουλίνα πιάστε

Η ρουφιανιά ειναι εθνική που παίζουν ξύλο οι δράκοι

στον πούτσο μας, μια ντουφεκιά, γειά σου Καραΐσκάκη !

Ηρακλής.

                                                                                                                       

Ερημοπούλι.

 

 

Ψυχή ερημοπούλι μου-στους δρόμους δακρυσμένο
πως λαβωθήκαν ε βαριά τα ολάσπρα σου φτερά
γη σκοτεινιάς τα λάβωσε και βόλι αραχνιασμένο
γή σίδερα της φυλακής βάρια και φθονερά

Κι αν μέσ' στην αθλιότητα προβάλει ερημοπούλι
παρατημένο απ' του φτερού πέταγμα να γευτεί
είναι π' ο κόσμος φυλακή -πληγή ερημιάς οι δούλοι
δυο δυστυχίες τ' όνειρο που 'χει σακατευτεί

Κι αν μάτωσε η θύμηση κι η φλόγα στην ψυχή
πετρώνει μες του λογισμού της θύελλας η γνώμη
κι όπως το στάχυ στον βοριά λυγίζει το κορμί
της λευτεριάς το κόκκινο να χρωματίσει ακόμη

Ζόφου φωνή ακούγεται σε μιας σιωπής την άκρη
μια χαρακιά στον ουρανό απ' των ματιών το δάκρυ
δάκρυ το δάκρυ να αγγιχτεί παρηγοριάς νυχτέρι
να σμίξει στο φτερούγισμα της λευτερίας το χέρι.

....................

Μαύρα σύννεφα ανελευθερίας σκεπάζουν τον ουρανό του ''κάποτε''...Αστυνομοκρατία,φασισμός, και ένας ζόφος που βιώνουμε σε όλα τα επίπεδα, έχουν μαυρίσει τις ψυχές μας..
Θέλω και ελπίζω όλο αυτό να αλλάξει,μέσα από την συνειδητότητα και την ανάληψη ευθύνης,πριν να ναι αργά. Το οφείλουμε εξάλλου σ' εμάς,στα παιδια,στην ίδια την ζωή.. Πόσο ακόμα;

Ηρακλής.  

Αντιγόνη

 

Αντιγόνη | Αντωνογιαννάκης Ηρακλής

In Λογοτεχνία, Ποίηση by mandragoras12 Φεβρουαρίου , 2021

 

 https://mandragoras-magazine.gr/%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%b9%ce%b3%cf%8c%ce%bd%ce%b7-%ce%b1%ce%bd%cf%84%cf%89%ce%bd%ce%bf%ce%b3%ce%b9%ce%b1%ce%bd%ce%bd%ce%ac%ce%ba%ce%b7%cf%82-%ce%b7%cf%81%ce%b1%ce%ba%ce%bb%ce%ae%cf%82/17149

Οι λέξεις φτερουγίσανε στις άκρες των ματιών σου
και τις σιωπές σου τραγουδάς με μπάσα Γοτθικά
στα μονοπάτια τoυ Αίαντα γκρεμίστηκε ο καημό σου
και του Καυκάσου τα καρφιά -θρηνούν τ’ αερικά

Το πρόσωπο σου σκούριασε σε πελαγίσιο μνήμα
λυσσομανούν οι άνεμοι στης νύχτας την αχνιά
κι είναι τα μάτια σου γυαλί και ραγισμένο ποίημα
που θρυμματίζουνε γκρεμούς κι άστρα στην καταχνιά

Ζητούσες ότι χάθηκε μες της καρδιάς νυχτέρια
και στα βαθιά σου όνειρα τα Διονυσιακά
δικαιοσύνη ζήταγες στου Κρέοντα τα χέρια
μα η Αντιγόνη σάλπαρε μια νύχτα ερημικά
Πέρα στα ανεπίστρεπτα στης μνήμης ξεχασμένα
του Πολυνείκη του άταφου σαρκώνεται η θωριά
τα χείλια σου δαφνόφυλλα και μύρα αγιασμένα
που με τον θρήνο σου ζητάς να βρεις παρηγοριά

Σ’ αυτόν τον τόπο γύρευες να βρεις δικαιοσύνη
τα χέρια σου όλο μάτωνες στης μοίρας τα καρφιά
ο κόσμος είναι φυλακή -κήπος αγνωμοσύνης
που τον σκεπάζει τ’ άδικο κι άγρια συννεφιά.

 

(ακολουθεί η ανάγνωση του ποιήματος από τον ποιητή)

 

00:00

00:00

* Πίνακας: Λύτρας Νικηφόρος, Η Αντιγόνη εμπρός στο νεκρό Πολυνείκη

 

 

 

Ο Νέος Κόσμος

 Ένα μοναχικό κι έρημο σύμπαν,

μέσα στην καρδιά της δημιουργίας.

-Μια αιωρούμενη πίκρα, στα μαλλιά του γέροντα χρόνου,

που φεύγει περίλυπος για τα έργα του.

-Ένα παιδί που παιζογελά στις άκρες των ματιών της ευτυχίας.

-Ένα θλιμμένο τραγούδι που δραπέτευσε

από πικραμένα χείλι.

-Δυο μαύρα μάτια βυθισμένα στο μισοσκόταδο,

ψάχνοντας γη και ουρανό.

Μια λυπημένη φυσαρμόνικα, που ξεχάστηκε

σε κάποιο γέρικο παγκάκι.

-Ένας μοναχικός οδοιπόρος που στάθηκε να ξαποστάσει.

-Ένας μικρός θεός που λησμονήθηκε σε κάποιο παράξενο καμβά

ενός ζωγράφου.

-Ένας μικρός πολεμιστής, που κουρασμένος

έπεσε να κοιμηθεί

να ονειρευτεί την θάλασσα,

την στοργική του μάνα,

την αγκαλιά της αγαπημένης να τον καρτερεί.

Στάθηκε ο οδοιπόρος να πιει νερό,

κάθισε στο παγκάκι με την λυπημένη φυσαρμόνικα.

Την αγκάλιασε στοργικά, τόσο,

που η ευτυχία της άφησε και ξεχύθηκαν

χρωματιστές νότες, πεταλούδες με πολύχρωμα φτερά

που γέμισαν τα δέντρα, τον κάμπο

και τα σπίτια των ανθρώπων.

Άνθη λευκά, κίτρινα, μοβ, έντυναν το μουντό ουρανό,

ο μικρός θεός ζωντάνεψε,

πήρε τα πινέλα του και έφτιαξε έναν ήλιο

και μια παιδική χαρά.

Έντυσε με όλα τα χρώματα, καινούρια γη!

Έπιασε ο γενναίος λυράρης δημιουργός την λύρα του 

και τη γέμισε μελωδίες, και γεννήθηκε η ελπίδα.

Δάκρυσε ο μικρός πολεμιστής, στο πρώτο ξύπνημα

των καιρών.

Και το δάκρυ του, το δάκρυ της ψυχής του,

έφτιαξε θάλασσες και καταγάλανους ουρανούς.

Έφυγε ευτυχισμένος, ήρθε ο οδοιπόρος

κι ο μικρός θεός, γεμάτη θαυμασμό η θωρία τους,

μπρος στο δημιούργημα.

Γύρισε ο ζωγράφος, σκέπασε μ' ένα σύννεφο

τον πίνακα,

άφησε τα πινέλα του καταγής

και αποκοιμήθηκε..

..........................................................

Άφησε την ομορφιά στην θύμηση,

την καρτερία και την συμπόνια

στην άδολη αγάπη,

την κατανόηση σε μια θλίψη,

και μια Ελπίδα (επ)ανάστασης,

να είναι μια διαρκή φλόγα ,

-ένα ταξίδι αναζήτησης,

-ένας χαμένος προορισμός,

μια Ιθάκη ..

Ίσως...

 Φωτογραφια -Κειμενο: Αντωνογιαννάκης Ηρακλης. Periploys

Μάγδα.

Μες' τις θλιμμένες μας σιωπές η απουσία σου

μια εκκλησία στην εγκατάλειψη αφημένη

είναι στην πίκρα η σεμνή η παρουσία σου

Μάγδα- τα μάτια σου-αγιογραφία ραγισμένη

Πάνω στα διάφανα φτερά της πεταλούδας

σταλάζει αίμα απ' της καρδιάς σου την πληγή

ξόβεργες 'στησαν στα παιδιά-κι ένας Ιούδας

πάνω στο άνθος της ψυχής σου ασελγεί

Κοίτα μπροστά-τελειώνει αυτό το δράμα

θα κλείσουν τους φασίστες φυλακή

λειψοί αιώνες κι ο βωμός σ' αυτό το τάγμα

ράγισε κι έσπασε απ' του κόσμου την οργή

Σε ποια σιωπή-σε ποιού ουρανού

το δάκρυ να ακουμπήσεις

-σε ποια πηγή να δροσιστείς

να βρεις παρηγοριά

και ποιος θεός της αρνησιάς

θα σκύψει να φιλήσει

τούτο το σώμα που θρηνεί

-θλιμμένη Παναγιά -

Λίγα λειψά στιχάκια- μάνα-σου χαρίζω

κι αν θέλεις κράτησε τα συντροφιά

την παρουσία σου για πάντα ξεχωρίζω

σε κάθε αγώνα που θα ειν' για λευτεριά.

Ιστορική μέρα σήμερα..

Επιτέλους μετά από 5 μισή χρόνια δικαιώθηκε.

Ποτέ ξανά φασισμός     

Ηρακλής.

  α