Ο Κυρ Παντελής.

  














Κάποτε θα αποδίδουμε δικαιοσύνη                                                     
μ’ ένα άστρο ή μ’ ένα γιασεμί
σαν ένα τραγούδι που καθώς βρέχει
παίρνει το μέρος των φτωχών. Λειβαδίτης.

Αυτό το πόδι που βίαια απλώθηκε κι έριξε κλωτσιά στον ετοιμοθάνατο Ζακ,

κάπου στην Ομόνοια, ήταν και δικό μου πόδι.

Αυτό το βάρβαρο, φασιστικό χέρι που κάρφωσε το μαχαίρι

στην καρδιά του Φύσσα, μια μαχαιριά στην εναπομείνασα Δημοκρατία,

ήταν και δικό μου χέρι.

Και δικιά μου ήταν η σφαίρα που σκότωσε τον Γρηγορόπουλο.

Δικό μου ήταν και το λιντσάρισμα χιλιάδων διαφορετικών ανθρώπων,

μεταναστών, οροθετικών κλπ…

Και από τα δικά μου χείλη δόθηκε η διαταγή στα τάγματα των βαρβάρων.

Γιατί αφέθηκα να με χαλκέψουν με ξενοφοβία και ρατσισμό.

Γιατί αναπαύτηκα «στα δικά μου», λες και τα πάντα γύρω μου ανήκουν.

Γιατί δεν μίλησα όταν μπορούσα.

Γιατί ανέχτηκα και η ανοχή είναι συνενοχή.

Γιατί οικειοποιήθηκα την εικόνα που μου πλάσαραν και σταμάτησα να σκέφτομαι.

Γιατί φοβήθηκα.

Ένας φόβος που με κρατάει αυστηρά στα δικά μου, στο βόλεμα,

στην απάθεια και στα κατασκευασμένα ψεύδη.

Γιατί δεν είδα τον άλλο, τον διπλανό μου, τον συνάνθρωπό μου.

Γιατί δεν κοινώνησα σχέσεις ζωής μαζί του, αλλά έμεινα δοσμένος

στον μίζερο μικρόκοσμο που έφτιαξαν άλλοι για εμένα.

Αλλά δεν μίλησα ούτε τότε.

Απλά σιώπησα, έσκυψα το κεφάλι, φόρεσα τον μανδύα της υποταγής

στον κάθε κουστουμαρισμένο επιβήτορα της ζωής μου.

Και πάντα κρίνω εκ του ασφαλούς, με όποιο μέτρο με βολεύει, τις πράξεις των άλλων.

Καθισμένος στον καφενέ, φτύνω και βλαστημώ, ηθικολογώντας στους άλλους.

Και ξερνάω μίσος για τον πρόσφυγα που έγινε «λαθρομετανάστης»,

για την γειτόνισσά μου την «πουτάνα», για τον γιο του Μιχάλη

που έγινε ναρκομανής, για τον μαύρο που έγινε «αράπης»,

αλλά σέβομαι τα «golden boys» και τους ισχυρούς.

Ρητορεύω για την αναγκαιότητα απαγχονισμού σε όλους αυτούς

που στρεβλώνουν τους όποιους ηθικούς μου κανόνες.

Γιατί τον φόβο και την βία φόρεσα για ρούχο κι έγιναν σάρκα μου.

Και ονειρεύομαι δικτατορίες και τάγματα φασιστικά.

Και εξαντλώ την δουλικότητά μου προσκυνώντας βουλευτάδες

και δεσποτάδες και ζητάω μια θέση να βολέψω το παιδί μου.

Και τα δάκρυά μου αυτά τα τόσο επιλεκτικά, αυτά τα τόσο υποκριτικά,

μαγαρίζουν κάθε φορά το αγιασμένο χώμα, που θα αρνηθεί

κι εκείνο να δεχτεί το άχρηστο τούτο κουφάρι.

Το άχρηστο κουφάρι του Κυρ Παντελή...

Υ.Γ. Κάποια φασισταριά συγκεντρώθηκαν έξω από τον τόπο του εγκλήματος

και πέρα από τα βρώμικα, αηδιαστικά συνθήματα, είχαν γράψει σε φέιγ βολάν:

Η αυτοάμυνα δεν είναι έγκλημα. Είναι ένστικτο αυτοσυντήρησης.

Ποια αυτοάμυνα;

Ποιο ένστικτο αυτοσυντήρησης;

Για να βγει στην επιφάνεια το ένστικτο της αυτοσυντήρησης,

πρέπει να υπάρχει επίθεση και κίνδυνος της ανθρώπινης ζωής.

Απλά, μιλάμε για ξεκάθαρη δολοφονία.

Είδαν αίμα και ηδονικά κατασπάραξαν το θύμα.

Τα απωθημένα μια ζωής, βρήκαν πρόσφορο και βολικό τον Ζακ..

Καημένε και ανήμπορε Ζακ…

Θύμα των άγριων ενστίκτων μιας κοινωνίας που φασιστοποιείται είσαι.

Ηρακλης