Σάββατο 18 Μαΐου 2013

Τι να ναι άραγε οι νεκροί μας ;


 



Έρχονται τα παιδιά (μας) κουρασμένα
από τη μακρινή όχθη του θανάτου

Παίζουν τα παιδικά παιγνίδια τους .
Ξαπλώνουν στα χρωματιστά δωμάτια τους
πάνω στα κρεβάτια
περιμένοντας το χάδι της μητέρας να τα λυτρώσει .

Έρχονται κι οι παππούδες καμία φορά .

Κάθονται σοβαροί κι αμίλητοι στο τραπέζι
φοράνε τα ξεχασμένα από καιρό ρούχα τους
και περιμένουν .

Περιμένουν γεμάτοι κατανόηση
για το αβάσταχτο βάρος της ζωής
να ακούσουν δυο σοβαρές κουβέντες απ τα χείλια μας .

Κρατούν καμία φορά λίγες ανθισμένες άκρες μυγδαλιάς
και στολίζουν τα ανάκατα μαλλιά μας ,
κι έτσι , γινόμαστε βιολιά ,όργανα στα χέρια τους
με απόκοσμες μουσικές κάτω από έναστρο ουρανό .

Kι όταν δεν βρουν κάτι δυνατότερο από το θάνατο
για να τους κρατήσει για λίγο στη ζωή
επιστρέφουν στην όχθη του Αχέροντα περίλυποι
την ώρα που τα πρώτα κύματα λήθης βρέχουν
αποπλανώντας τη μνήμη των δυο κόσμων ..


Τι να ναι άραγε οι νεκροί μας ..

Ακυβέρνητα καράβια χαμένα μέσα στην ομίχλη . ..

Λησμονημένα κομμάτια χρόνου μές ’ στο χρόνο …

Ηρακλης.

Δεν υπάρχουν σχόλια: