Το θαύμα της Ζωής..

Tο θαύμα όπως και το θαυμαστό υπάρχουν καθημερινά στη ζωή μας -απλά δεν το βλέπουμε -το προσπερνάμε βιαστικά- σκυμμένοι μες τη ρουτίνα και τη μιζέρια της καθημερινότητας …

Αυτό που μετουσιώνεται σε καύσιμη ύλη της ύπαρξης -το όνειρο ,η ελπίδα ,η ευτυχία- η διαφορετική στάση κι οι επιλογές ζωής, μείνανε να σκουριάζουν σαν παλιές αποσκευές κάπου ξεχασμένα , πάντα μακριά από αυτό που νοηματοδοτεί και δίνει ώθηση για πραγματική ζωή-για κοινωνία σχέσεων , ανθρωπιάς ,συλλογικότητας ,αλτρουισμού - κάτι ξεχωριστό και διαφορετικό από την ανίερη καταθλιπτική καθημερινότητα και πραγματικότητα ...

Λησμονήσαμε -απαρνηθήκαμε τη ζωή και το θαύμα της -ψάχνοντας στα βήματα μας το πλαστό -το κατασκευασμένο -το κοινωνικά ορθό κι αποδεκτό -αυτό το οποίο είναι κακέκτυπο ,κι ενδεδειγμένη στάση -υποταγής ...
Η απογοήτευση – το άγχος του κάματου, της πλαστής ευτυχίας των αγαθών , μιας ζωής στερημένης από την προσδοκία και τη λαχτάρα του ΄΄ ανέφικτου ΄΄ γεννά την κατάθλιψη την αρρώστια - τη σωματική και την ψυχική ..

Ξαφνικά κι ανεπάντεχα έρχεται η αρρώστια ή ο θάνατος- μια μεσημεριανή ή βραδινή ώρα, την ώρα που πίνουμε τον καφέ η την μπύρα μας αμέριμνα.
Κτυπάει την πόρτα ,η μάλλον είναι τόσο αγενής που δε κτυπάει καν .. Δε ζητά συγγνώμη αν σε διακόπτει από κάτι σημαντικό που μπορεί τη δεδομένη στιγμή να ασχολείσαι … Έτσι απρόσκλητα - λερώνοντας με τα πόδια του το καθαρό χαλί της ύπαρξης- γκρεμίζει τη ξεγνοιασιά των στιγμών – μας φέρνει μπροστά στο μεγαλύτερο δίλημμα που υπήρξε η θα υπάρξει ποτέ ..
Μέχρι εδώ ήταν λοιπόν ;; Έζησα τη ζωή μου , ή τη χαράμισα φτιάχνοντας ψεύτικα παλάτια ευδαιμονίας σε κινούμενη άμμο ;

Όπου υπάρχει μια ζωή ξοδεμένη στην στειρότητα των στιγμών ,κι όχι στο θαυμαστό τους - υπάρχει κι ένας θάνατος που παραμονεύει στη γωνία..Σου κρατάει το χέρι και σου σιγομουρμουρίζει στο αυτί ..Φίλε σε κέρδισα εγώ κι όχι η ζωή ..


Το τραγικό είναι η Δαμόκλειος σπάθη που κρέμεται πάνω τις υπάρξεις μας ,καραδοκώντας να αμαυρώσει τις στιγμές της ξέγνοιαστης ευτυχίας.
Ο θρήνος της πεπερασμένης μας δυνατότητας και της ματαιότητας που βιώνουμε είναι το πένθος ..

Zούμε σε μια εποχή απώλειας νοήματος και υποχρεώσεων- απέναντι στη ζωή και το θαύμα της ύπαρξης.. Καταρρέοντα επίπεδα ελπίδας , και παρακμή της προσωπικής αξιοπρέπειας βουτηγμένοι ,δεμένοι ΄΄γόρδια΄΄ στο κάρο της παρακμής και της μιζέριας.

Η αποδοχή και μόνο της πραγματικότητας μας - του πεπερασμένου της ύπαρξης μπορεί να ξυπνήσει όψεις της πραγματικής μας οντότητας και υπόστασης τέτοια ,που θα μπορέσουμε να έλθουμε σε κοινωνία με τον εαυτό μας και τη ίδια τη ζωή , και κατ΄ επέκταση με τον άλλο άνθρωπο .

Όμως ο δρόμος της αποκάλυψης του πραγματικού εγώ σε σχέση με το θαύμα και το θαυμαστό –τη ζωή ,κι όχι το κακέκτυπο -του πραγματικού εαυτού και όχι του προσωπείου, έχουν σχέση με το μεγάλο φόβο του ανθρώπου που είναι το πεπερασμένο της ύπαρξης και ο φόβος. .

Αλλά δυστυχώς πρέπει να φτάσουμε στο μεταίχμιο –να διαβούμε [ το Ρουβικώνα της ύπαρξης ] για να κατανοήσουμε το νόημα της - έξω από κάποιο κοιμητήριο ,τη πόρτα μιας εντατικής ενός ψυχιατρείου για να αναγνωρίσουμε πρόσκαιρα βέβαια - τη λάθος πορεία της ύπαρξης.
Έτσι που όταν έρθει η αρρώστια ή ο θάνατος δεν θα βρει να πάρει παρά μόνο νεκρά κουφάρια καταλυμένα στην ίδια τη ζωή και στο θαύμα της ..
Αν καταλύσουμε την ύπαρξη την κάνουμε ΄΄θυμίαμα ΄΄στην πραγματική ζωή και στο θαύμα της δεν θα έχει μερτικό ο θάνατος - κι η απώλεια θα είναι γιορτή χαράς , μετουσίωσης τη ύπαρξη σε κάτι άλλο …

Μακάρι να μη χρειαζόταν η πόρτα καμιάς εντατικής ,καμία ταφόπλακα κανενός κοιμητηρίου , κανένα ψυχιατρείο για να δώσει την ώθηση του ΄΄επαναπροσδιορισμού΄΄ της ύπαρξης ...
Μακάρι τα πράγματα κι οι καταστάσεις της ζωή μας να ήταν- ο καταλύτης - καταστάλαγμα σοφίας -έτσι που η ζωή να γινόταν κοινωνός , παιγνίδι των αισθήσεων και των στιγμών…
Μια γιορτή- ένας ύμνος στην ίδια τη ζωή και στο θαύμα της ύπαρξης …

ηρακλης