Κλεμμένα φεγγάρια..

Λέω να σε ξεναγήσω
μέσα μου
στα κατασκότεινα κελιά της ψυχής μου ,

-μετά, θα γείρεις μέσα μου αναπαυμένη
δε θα μιλάμε για θεούς και απορίες
ούτε θα ρωτάμε
για τη φύση των πραγμάτων

θα αγγίζουμε ουρανό
χωρίς να χρειάζεται να ψηλώνουμε
σε αλλά μέτρα…

έτσι κι αλλιώς
κάθε απάντηση , η κάθε ερώτηση,
καβαλάει την ανατροπή μέσα της

απλά είναι η γωνία κι ο τρόπος που τις κοιτάς και τις αναλύεις

θέλω ναμαι λεύτερος ρε ..

αλλά τα τοίχοι όλο κι έρχονται πιο κοντά.


μεγάλωσα πια ,για να ζω στην αναμονή ..
νυχτώνει ,
δε φάνηκες κι απόψε ..

μόνο τ΄ αγιόκλημα έξω φέρνει τη μορφή σου ..


κλεισμένος πάλι στο κελί μου ,παρέα με τις μορφές

λέω να πάρουμε τους δρόμους ,
έτσι κι αλλιώς , δέντρα δε γίναμε ποτές ,
ούτε βγάλαμε ρίζες ..
θα βγω πάλι απόψε
........
\θα κλέψω το φεγγάρι σου
και όσα άστρα έχεις σημαδέψει ..
κι εσύ να γελάς ...

απόψε θα βγάλω τις αναμνήσεις μου σεργιάνι
σε αλλοτινούς καιρούς
σε κλεμμένα φεγγάρια

σε κάθε τοίχο
θα ζωγραφίζω τούς πόθους μου
κι ας μη τούς δεις ποτέ σου
αρκεί που τούς νιώθει η νύχτα
και τούς ταξιδεύει το πρωινό ..

Σε κάθε δέντρο
θα αφήσω λίγο από τη μοναξιά μου
και λίγα απ το δάκρυα του Ιησού ..
..
μόνο που Εκείνος είχε ένα κήπο
και ένα Ιούδα που φιλούσε υπέροχα ..

Λέω να δώσω στην απελπισία τα πιο όμορφα χρώματα
λίγο απ το χαμόγελο σου
..
έτσι κι αλλιώς μόνο εκείνη έχει μείνει πια .
κάθε χρώμα της και μια ανάμνηση

κάθε ιστορία κι ένας αναστεναγμός ..
Δεν θέλω να δεις το τοίχο μου
αυτόν που έβαψα για χάρη σου

ούτε τη μοναξιά μου
που έβαλε απόψε τα γιορτινά της
σκεπασμένη κάτω απ το σεντόνι της πλαστής ευτυχίας..

λέω να περπατήσω δίπλα στη θάλασσα ..
θα σε ξαναβρώ ..

ξέρω τώρα πια τη μυρωδιά σου ,
και τα χνάρια που άφησες
στο κατάλευκο του νου μου ..

ηρακλης