αλήθεια και ψέμα. ....

Καλησπέρα κατά αρχάς..

Θα θελα να σας πω δυο λόγια για το πως ένιωσα και νιώθω για αυτά που καθημερινά συμβαίνουν γύρω μου ..να σας μιλήσω για τον άνθρωπο και το περιβάλλον του την αλήθεια και το ψέμα.
Για την πραγματικότητα που κάποιοι φτιάχνουν στα μέτρα και στα σταθμά τους και μας την σερβίρουν σαν δική μας.. σαν κάτι αυτονόητο χωρίς να μας ρωτήσουν καν αν εμείς την δεχόμαστε ..
Φτιασιδωμένες πραγματικότητες στα μέτρα και τα σταθμά αυτών που ορίζουν τις τύχες μας .

Έτοιμη τροφή για τα μυαλά μας έτοιμες ζωές για τα παιδιά μας .

Να βλέπεις τα πράγματα με προκαθορισμένο τρόπο να αισθάνεσαι σύμφωνα με τον κανόνα που σου επιβάλουν, να χαμογελάς χωρίς να γελάς διακριτικά, να κλέβεις και να νιώθεις ικανοποίηση, να σκοτώνεις καθημερινά με μια σου λέξη τον άλλον, και το βράδυ να κοιμάσαι ήσυχος χωρίς τύψεις η άλλους ενδοιασμούς ...
Να είσαι ιδεώδης υποτακτικός σε μια πραγματικότητα που φτιάχνουν για σένα και τα παιδιά σου και να τη δέχεσαι αδιαμαρτύρητα λόγω ανάγκης.. και σε κράτα σιδηροδέσμιο στο κλουβί που φτιάξανε για σένα ..
Kαι μετά μιλάμε για την μοναδικότητα του ανθρώπου και σαχλαμάρες..ποια μοναδικότητα αυτήν που γίνεται βορά στα χέρια του κάθε επιτήδειου για πινάκιο φακής με υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα για.. για.. για ..
Και το πιο παράδοξο από όλα είναι ότι ακόμα περνάει το παραμύθι που μας πουλάνε τόσα χρόνια ρε παιδί μου ..θυμάμαι από τους γονείς μου και τον παππού μου ακόμα αυτά τα ίδια λόγια να ηχούν στα αυτιά μας σαν κασέτα κολλημένη στην επανάληψη ... Άλλα τι να πεις.. πάλι στο περίμενε πάλι στην προσδοκία που και εκείνη το μόνο που μπορεί να περιμένει είναι η ματαίωση της..
Το παραλίγο πονάει πιο πολύ από το καθόλου. Άλλα είπαμε ..άλλοι χαράζουν τις πραγματικότητες μας ..
Μα θα μου πείτε πολλές πραγματικότητες ;;..Μα ..ναι !!
Μπορεί τα αισθητήρια να ναι τα ίδια δηλαδή τα μάτια να βλέπουν την ίδια εικόνα άλλα διαφορετικά την αισθάνεται και την επεξεργάζεται ο καθείς .άλλα πράγματα αφήνει η εικόνα των νεκρών παιδιών στη βομβαρδισμένη Λωρίδα της Γάζας στην ψυχή κάποιων ανθρώπων και διαφορετική σ’ αυτών που την βομβαρδίζουν..
Άλλες πραγματικότητες παράλληλες ίσως αλλά διαφορετικές .
Θάθελα να σας μιλήσω για τα νέα παιδιά που κάψαμε τις ελπίδες των πριν βγουν στο κατώφλι της ζωής .. που στραγγίξαμε τα όνειρα των πριν καν ανθίσουν στο περβόλι της και βγάλουν μπουμπούκια και ευωδιές .. .
Και τι να πεις άλλωστε για τα γέρικα πλατάνια αυτά τα στοιβαγμένα στα ράντζα των νοσοκομείων που απλά, άνυδρα και μόνα, καρτερούν έναν απλό αξιοπρεπή θάνατο ..μακριά από τα αδιάφορα ματιά του συστήματος..
Δε θα αντιδράσουμε; Η υποκουλτούρα και η πολιτική διαφθορά, μας έχουν κηρύξει πόλεμο.
Εγέρθητι.




Δείτε ένα του Ποίημα του ΝΑΖΙΜ ΚΙΚΜΕΤ που έμενα μ'αρέσει πάρα πολύ ..


Σαν το σκορπιό είσαι, αδελφέ μου ,
Σαν το σκορπιό
Μέσα σε μια μεγάλη νύχτα τρόμου .
Σαν το σπουργίτη είσαι αδελφέ μου,
Σαν το σπουργίτι
Μέσα στις μικροσκοπικές σκοτούρες του.
Έχ, σαν το στρείδι είσαι αδελφέ μου ,
Σαν το στρείδι
Το σφαλιγμένο και ήσυχο.
Τι τρομερός πούσαι, αδελφέ μου ,
Σαν στόμιο σβησμένου ηφαίστειου.
Κ’ ένας δεν είσαι, αλλοίμονο,
Δεν είσαι πέντε
Δεν είσαι μήτε μιλιούνια .
Σαν πρόβατο είσαι, ώ αδελφέ μου.
Όταν ο μπόγιας ,το τομάρι σου ντυμένος,
Όταν σηκώνει το ραβδί του ο μπόγιας,
Βιάζεσαι να χωθείς μες το σκοτάδι
Και τρέχοντας τραβάς γιά τό σφαγείο,
Τρέχοντας ,κι από πάνου με καμάρι.
Είσαι το πιο παράδοξο πλάσμα του κόσμου ,
Πότερο ακόμα κι απ’ το ψάρι
Που ζει μέσα στη θάλασσα χωρίς νάν τη γνωρίζει .
Κι αν είναι δω στη γης τόση μιζέρια
Είναι από σένα ,αδελφέ μου.
Κι αν είμαστε έτσι πεινασμένου κ’ έτσι τσακισμένοι
Αν είμαστε γδαρμένοι ως το μεδούλι
Και πατημένοι σαν τσαμπιά να δώσουμε όλο το κρασί μας,
Τάχα θα πω πως είναι από δικό σου φταίξιμο ;-όχι
Όμως και συ ,αδελφέ μου ,φταις καμπόσο .

periploys