Σάββατο 3 Μαΐου 2008

O ΧΡΟΝΟΣ --- Ο ΤΟΙΧΟΣ




Δύο άντρες πολύ σοβαρά άρρωστοι, ήταν ίδιο δωμάτιο ενός νοσοκομείου. Στον έναν επιτρέπονταν να μένει καθιστός μία ώρα το απόγευμα γιατί τον βοηθούσε να φύγουν τα υγρά από τους πνεύμονες.
Το κρεβάτι που βρισκότανε ακριβώς δίπλα στο παράθυρο του δωματίου. Ο άλλος άντρας έπρεπε να βρίσκεται συνέχεια ξαπλωμένος σε ακινησία και ένας μεσότοιχος που βρισκόταν μεταξύ των κρεβατιών δεν του επέτρεπε να κοιτάει έξω από το παράθυρο.
Οι άντρες κατέληξαν να μιλάν ατελείωτα. Μιλούσαν για τις συζύγους τους, τις οικογένειες τους, τα σπίτια τους ,τις δουλειές τους ,την θητεία τους στον στρατό, ακόμα και για το που είχαν πάει διακοπές. Κάθε απόγευμα ο άντρας που του επιτρεπόταν να μένει καθιστός περιέγραφε στον συγκάτοικο του όλα όσα έβλεπε από το παράθυρο του δωματίου.
Ο άντρας που βρισκόταν σε αναγκαστική ακινησία άρχιζε να καταλαβαίνει πως ζει γι' αυτές τις μοναδικές απογευματινές ώρες που η άποψη του μεγάλωνε και ζωντάνευε από όλη την δραστηριότητα και τα χρώματα του έξω κόσμου.
Το παράθυρο έβλεπε σε ένα πάρκο με μια θαυμάσια λίμνη. Πάπιες και κύκνοι κολυμπούσαν εκεί, και τα παιδιά έπαιζαν με μικρά μοντέλα σκαφών στο νερό. Νεαρά ζευγάρια περπατούσαν πιασμένα χέρι χέρι μέσα στα υπέροχα λουλούδια που είχαν τα χρώματα του ουράνιου τόξου. Τεράστια παλιά δέντρα στέκονταν με χάρη επάνω στο έδαφος και μια υπέροχη θέα του ουρανοξύστη της πόλης φαινόταν από μακριά.
Καθώς ο άντρας δίπλα στο παράθυρο εξηγούσε όλες αυτές τις όμορφες λεπτομέρειες, ο άντρας στο διπλανό κρεβάτι φαντάζονταν όλα αυτά που άκουγε. Ένα απόγευμα ο άντρας που ήταν δίπλα στο παράθυρο, περιέγραφε μια παρέλαση που περνούσε. Παρόλο που ο άντρας στο δίπλα κρεβάτι δεν μπορούσε να ακούσει τον ήχο της μπάντας ,μπορούσε και μόνο με τα μάτια του μυαλού του να δει τους κλόουν που χόρευαν, τα πολύχρωμα άρματα και τα όμορφα διακοσμημένα αυτοκίνητα και άλογα.
Οι μέρες πέρασαν. Ο άντρας που δεν μπορούσε να δει από το παράθυρο άρχισε να επιτρέπει σπόρους έχθρας να αναπτύσσονται μέσα του. Όσο και να εκτιμούσε τις περιγραφές του συγκατοίκου του, εύχονταν μέσα το να ήταν αυτός ο οποίος θα μπορούσε να δει την θέα από το παράθυρο . Άρχισε να αποστρέφεται στον συγκάτοικο του και στο τέλος ο πόθος του να είναι δίπλα στο παράθυρο τον έφερε σε απόγνωση.
Ένα πρωινό σε μια επίσκεψη της νοσοκόμας στο δωμάτιο βρήκε τον άντρα δίπλα στο παράθυρο νεκρό. Είχε πεθάνει ειρηνικά μέσα στον ύπνο του. Λυπημένα κάλεσε τους νοσοκόμους και απομάκρυνε το πτώμα του.
Μετά από ένα χρονικό διάστημα για να μην θεωρηθεί και απρέπεια ο άντρας ζήτησε να μετακινηθεί στο κρεβάτι που βρίσκονταν δίπλα στο παράθυρο .Εκείνη με πολύ προθυμία τον μετακίνησε και φρόντισε να είναι άνετος . Σιγά-σιγά στηρίχθηκε με πόνο στον αγκώνα του να σηκωθεί να ρίξει μια ματιά στον έξω κόσμο. Επιτέλους θα μπορούσε να δει τον έξω κόσμο και όλες τις δραστηριότητες του.
Αυτό που είδε ήταν ένας κενός τοίχος !
Κάλεσε την νοσοκόμα και την ρώτησε: πως μπορούσε ο συγκάτοικος μου να βλέπει όλα αυτά που μου περιέγραψε; Πως μπορούσε να μου μιλάει για τόση ομορφιά και με τόσες λεπτομέρειες, όταν αυτό που φαίνεται από αυτό εδώ το παράθυρο είναι ένας παλιός και βρώμικος τοίχος;
Και η νοσοκόμα του απάντησε : Ω θεέ μου........δεν το ξέρατε πως ο πρώην συγκάτοικος σας ήταν τυφλός ; Δεν μπορούσε να δει καν τον τοίχο, ίσως ήθελε να σας ενθαρρύνει.

ΤΟ VIDEO EINAI ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΊΑ ΤΟΥ ΦΙΛΟΥ
ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΑΥΤΟ

13 σχόλια:

busy bee είπε...

Περίπλους, καλοσόρισες,σε είχαμε χάσει για ένα διάστημα!
Πάρα πολύ καλό και το post και το video, πως μπορώ να έχω το video?
Την ανάρτηση θα την βγάλω φωτοτυπία για κάποιους φίλους αν μου επιτρέπεις!!
Για κάποια κενά που έχω κάνε μου μια επίσκεψη για να καταλάβεις!
Ωρα καλή!

AERIKO είπε...

Η μονη πραγματικοτητα κι η ωραιοτερη αληθεια του ματαιου
τουτου κοσμου ειναι η απο ψυχης μοιρασμενη στιγμη ανεξαρτητα απο την διαρκεια της.Κι αν ο σημερινος
ανθρωπος συστηματικα εθελοτυφλει
καποια στιγμη μοιραια προσκρουει
στον τοιχο που ο ιδιος εχει με περισση περηφανεια υψωσει και που γραφει φαρδια πλατια πως ο χρονος
ειναι αμειλικτος κι αδιαπραγματευτος αλλα κι ιδιαιτερα
ευγενικος και γενναιοδωρος με οσους μπορουν και επι-κοινωνουν τα
απλα τα ουσιαστικα και γι`αυτο ωραια.
Ειναι θεμα αντιληψης οχι ομως του
νου αλλα της ψυχης.
Υπεροχο Περιπλου.!!:)
Tην πιο φωτεινη Καλημερα μου.:))

Γωγώ Πακτίτη είπε...

τυφλός είναι αυτος που κοιτάζει,
αλλά δεν βλέπει...

καλημέρα περίπλους...:)

narrenschiff είπε...

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΔΙΟΜΗΔΗ

Απόψε θέλω να σας πω την όμορφη ιστορία
του Διομήδη του τρελλού που φάγαν τα θηρία
όχι απ'αυτά που συναντά κανείς μέσα στη ζούγκλα
μα κάτι άλογα γερά,με πέταλα και φούντα.

Αυτός λοιπόν γεννήθηκε στη μακρινή τη Θράκη
κι είχε μια κούνια αργυρή κι ένα χρυσό βρακάκι.
Ήταν ωραίος πρίγκηπας,(βραδύνους και τεμπέλης)
όπως θα έγραφε γι αυτόν κι ο φίλος Καμπανέλης.

Ήταν γλυκός,ήταν ψηλός,είχε δυο μέτρα μπόϊ
κι μάννα τον καμάρωνε και όλο του το σόϊ
ώσπου μια μέρα ,συμφορά χτύπησε το παλάτι
κι ο βασιλιάς αρρώστησε απ'το κακό το μάτι.

Βρε τι ξυνά του δώσανε,σιρόπια και ματζούνια,
τι ξεματιάστρες φέρανε,απ'άγνωστα καντούνια,
αυτος εκεί,μουλάρωσε.Δεν έλεγε να γιάνει.
Ώσπου μια μέρα πέθανε τελείως στο ντιβάνι.

Κι όπως συνήθως ο λαός,μια μέρα τον πενθούσε
και τις υπόλοιπες εννιά,χόρευε και πηδούσε.
Μετά την ψάξαν τη δουλειά,διαπλοκές και αίμα
κι ο Διομήδης βρέθηκε με θρόνο και με στέμα.

Μαζί με το βασίλειο,του δώσανε και προίκα
κάτι παλάτια εξοχικά,κάτι συκιές με σύκα,
βόδια,γελάδια κι άλογα,που ζούσανε σε σταύλους,
κάτι ρεμάλια αυλικούς και μια χιλιάδα σκλάβους.

Τον πρώτο χρόνο χαίρονταν,πετούσε στα ουράνια.
Γλεντούσε με τους φίλους του,τους έδινε και δάνεια,
δάνεια θαλασσοδάνεια,διπλές τριπλές μερίδες,
όπως αυτά που πέρνουν όσοι έχουν εφημερίδες.

Στον δεύτερο τα πράγματα δυσκόλεψαν λιγάκι,
είναι και άγριος ο καιρός Δεκέμβριο στη Θράκη,
οι αποθήκες άδειασαν,καθώς και τα ταμεία,
κατά διαόλου πήγαινε λοιπόν η οικονομία.

Και τότε του'ρθε έμπνευση,τεράστια,μεγάλη,
αφού κι αυτός απόρησε πώς του'ρθε στο κεφάλι.
Αντί σανό που δίνουμε στα άλογα του σταύλου
εμείς θα εφαρμόσουμε τη δίαιτα του σκλάβου.

Κάθε πρωί θα σφάζουμε πεντ'έξη απ'τους θρεμμένους
κι αφού χορτάσουν τ'άλογα θα κάνουμε πολέμους.
Καινούργιους σκλάβους θα'χουμε,τροφή εν αφθονία
για τις μελλούμενες γενιές,τη νέα κοινωνία.

Έσφαζε αδιάκριτα αρσενικά και κόρες
κι οι άλλοι σκλάβοι φώναζαν "O tempora! O mores!"
Αλλά αυτός ανάλγητος,πήγαινε και για τσάρκα
όσο οι άλλοι τάϊζαν τα άλογα με σάρκα.

Μα ο χειμώνας ο βαρύς δεν έλεγε να φύγει,
θαρείς και ερωτεύτηκε τη γη του Διομήδη.
Κι όταν οι σκλάβοι τέλειωσαν,δεν είχε άλλα κομμάτια,
απο την πείνα θόλωσαν τα αλογίσια μάτια.

Χτυπούσαν τα κεφάλια τους,τα κάναν όλα χάλια,
κοιτάζονταν με νόημα,τους τρέχανε τα σάλια
κι όταν μια μέρα ο βασιλιάς άνοιξε το πορτάκι,
πέσαν όλα επάνω του και χόρτασαν λιγάκι.

Έτσι λοιπόν τελείωσε ο βίος του Διομήδη
που προς στιγμήν εζήλωσε τη δόξα του Αρχιμήδη.
Η φύση τον αντάμειψε δίκαια και ωραία
και πάσα ομοιότητα είν'εντελώς τυχαία.

Ανώνυμος είπε...

ΚΑΛΑ ΡΕ ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ ΕΝΑ ΑΝΑΠΗΡΙΚΟ ΚΑΡΟΤΣΑΚΙ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΝΑ ΠΑΕΙ Ο ΕΡΜΟΣ Ο ΑΝΑΠΗΡΟΣ ΝΑ ΔΕΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ???...ΓΙΝΕ ΛΙΓΟ ΠΙΟ ΠΡΑΚΤΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΕ ΜΟΥ..........

Λυγερή Βασιλείου είπε...

Είναι η προσωπική ματιά για τον καθένα μοναδική, που του επιτρέπει
να βλέπει, να διακρίνει, να ανακαλύπτει,να ψιλαφίζει,να διαβάζει να ξεχωρίζει χρώματα φώς
σκοτάδια.Να γκρεμίζει τοίχους, να ΄καταργεί σύνορα, ν' ακυρώνει
μέτρα και σταθμά να διανύει αποστάσεις, να φτιάχνει και να ζεί σ' έναν κόσμο πέρα από κάθε συμβατότητα ,όπως εκείνος τον ονειρεύεται..χτές σήμερα αύριο...

Γειά σου φυλαράκι
http://ligery.pblogs.gr

Νηφάλια Μέθη είπε...

πολύ όμορφο ποστ...
τελικά μενει η αγάπη..
ξέρεις τι θυμηθηκα μόλις το διάβασα..μια κοπέλα άρχισε χημειοθεραπεια στο νοσοκομειο και κοιμοταν πολλες ωρες απ τα φάρμακα..ο αντρας της καθοταν εκει,ώρες ατελειωτες να την κοιτά να κοιμάται..βράδιαζε ξημέρωνε..

ίσως η αγάπη να δείχνει το αληθινό της πρόσωπο στη θυσία

να σαι καλα!

καλό βράδυ!

christina είπε...

είναι οι αόρατες/κρυφές προεκτάσεις της ανθρώπινης ψυχής απέναντι στην αναπηρία του ανθρώπινου μυαλου να δει αυτές τις προκτάσεις...

Roadartist είπε...

Καταπληκτικός ο φίλος σου ο Ηρακλης.. Τα συγχαρητηρια μου για το νοημα του βιντεο.. παρα πολύ σωστα τα λες.. Ο χρονος δεν υπαρχει..εμεις τον φτιάχνουμε!

Ανώνυμος είπε...

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

οι ιστορίες σου είναι φανταστικές και τόσο αληθινές!!!!!!!!!!!!!

Συβίλλα είπε...

Να σε χαιρετήσω από εδώ, σαν πιο καλό μου φαίνεται, σαν πιο επίσημο. Όπως ταιριάζει σε επιβάτες του... "τρένου της χαράς".

Την καλησπέρα μου
κι ένα φιλί

ΑΝΑΣΑ είπε...

Πολύ όμορφο...

ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ είπε...

Η busy bee
aeriko
Γωγώ Πακτίτη
narrenschiff
ΜΑΝΙΤΑΡΙ
φιλαρακι λυγερη
nhfalia.methh
christina
Roadartist
Ηλιογράφος
Συβίλλα
ΑΝΑΣΑ

Ενα μεγάλο ευχαριστώ στον-ην καθένα ξεχωριστά για την συμμετοχή και την άποψη σας . ΔΙΔΑΓΜΑ ΤΥΦΛΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΒΛΕΠΕΙ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΑΛΛΑ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΒΛΕΠΕΙ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ .....ευχαριστώ...