Oλοι μας, μα όλοι μας ,είμαστε καταδικασμένοι μοιραία να βιώνουμε όχι μόνο τη χαρά τής ζωής, αλλά
και το σκοτάδι της,την έλλειψη νοήματος πολλές φορές.. Ο Σοπενάουερ
λέει ότι ερχόμαστε στη ζωή και είμαστε παιδιά σε ένα θέατρο ,πριν σηκωθεί η αυλαία. Περιμένουμε ενθουσιασμένα, ανυπομονώντας να αρχίσει η παράσταση. Είναι ευτύχημα που δέν γνωρίζουμε τι πρόκειται να συμβεί στην πραγματικότητα. Αν μπορούσαμε να το προβλέψουμε τότε θά μοιάζαμε με φυλακισμένους ,καταδικασμένους όχι στον θάνατο αλλά στη ζωή. Καί προς το παρών χωρίς επίγνωση του τί σημαίνει αυτή η καταδίκη.
Ο χρόνος, αδυσώπητα μας φέρνει κάποια στιγμή μπροστά σ' αυτήν τη θλιβερή πραγματικότητα. Και τότε νομίζω η αποδοχή η όχι στο γεγονός ότι τελικά είμαστε πλοία
μοναχικά πού ταξιδεύουν στό σκοτάδι ,καί ο κάθε ένας από μάς είναι ένα πλοίο μοναχικό,
είναι ανακουφιστικό το νά βλέπεις τα φώτα των γειτονικών πλοίων ........
ΜΟΝΑΞΙΑ
Πως μια λέξη κρύβει τόση οδύνη......
Την επιλέγουμε άραγε εμείς ..
Μας την επιβάλλουν...
Είναι η μοναξιά του νου, ή τής ψυχής...
Πώς μπορείς να νιώθεις τόσο απέραντα μόνος ενώ ζείς μέ
τόσο κόσμο γύρω σου......
Ίσως να φταίει ο νούς τελικά.....
Όσο περισσότερα καταλαβαίνεις τόσο λιγότερο μπορείς να πλησιάσεις τους άλλους. Τόση ανοησία Θεέ μου!!! Ή θα ακούς τους ανόητους και θα συνενείς μ'αυτα που λένε , ή θα γίνεσαι αντιπαθής λέγοντας τους αυτά που δεν μπορούν να καταλάβουν...........
Ίσως να φταίει η ψυχή τελικά....
Μαθημένη να βολοδέρνει μόνη της ,σαν τον άνεμο που φυσάει τη νύχτα ,προσπαθώντας να περάσει μέσα απ'τα κλειστά παραθυρόφυλλα . Η νύχτα μοιάζει με τη μοναξιά,δεν την θέλει κάνεις! Προσπαθούν να την φωτίσουν,να της δώσουν φωνές άλλες, να την αλλάξουν . Μονο τη νύχτα καλοδέχεσαι τη μοναξιά. Όταν σταματάνε όλα να παίρνουν άλλη μορφή.
Όταν οι ανόητοι κοιμούνται και δεν μιλουν.Οταν οι καταστάσεις δεν ωραιοποιούνται με το φως της μέρας. Οταν μπορείς επιτέλους να ακούσεις τη φωνή της ψυχής σου............
Στην αρχή σου μιλάει σιγά,απαλά για να μην σε τρομάξει. Μετά με θυμό γιατί την ξέχασες και δεν την ακούς πια....... Κι ύστερα συγκαταβατικά,φιλικά,όμορφα γιατί θέλει να είσαστε φίλοι. Και τέλος,θα σου μιλήσει παρακαλετά για να σου ζητήσει να μην την ξεχάσεις,να την ακούς!!! Και συ θα το υποσχεθείς,και όπως κάθε φορά θα την κοροϊδέψεις. Κι όμως αυτή θα σε συγχωρέσει...και θα ξανάρθει.... Όταν θα είσαι έτοιμος να την αφουγκραστείς. Να ακούσεις τους ψιθύρους της ,μπερδεμένους με τους ήχους του αέρα και τις φωνές της νύχτας.... Κι εκεί στη σιγαλιά της νύχτας ,ανάμεσα στα σιγοψιθυρί σματα και τις υποσχέσεις..... θά την προδώσεις ξανά !!!!
..................
ΚΑΔΙΑΝΗ
................. .
25 σχόλια:
Ποιό καλή η μοναξιά, απο, όπως λες:
"Ή θα ακούς τους ανόητους και θα συνενείς μ'αυτα που λένε , ή θα γίνεσαι αντιπαθής λέγοντας τους αυτά που δεν μπορούν να καταλάβουν..........."
Ποιό καλή η μοναξιά λοιπόν!!
Καλή δύναμη!!
Πού ωραίο το κείμενό σου και πού εύστοχο αυτό που είπε ο Σοπενάουερ.
Τι κάνει η Κρήτη μου;
Από τα δύο "που" λείπει φυσικά το λ. "Πολύ" ήθελα να γράψω, συγγνώμη.
Καταπληκτικό το κείμενο σου Καδιανή. Μπράβο και σε εσένα Περίπλου που το φιλοξένησες....και μας δρόσισες με σταλάγματα παρθενικής γραφής από χέρια αθώα στην σήψη των καιρών.....
Ελπίζουμε συχνά να φιλοξενείς γραφές ευωδιάζουσες σαν της Καδιανής....
Χάρης Λ.
ΚΑΛΗΜΈΡΑ Περίπλου.....
Μοναχικός αλλά όχι μόνος
η μοναξιά,
ένας σταυρός που
κουβαλά την ψυχή μας...
καλησπέρα!
busy bee καλή δύναμη και σε σένα πατριώτη.
πολύ ενδιαφέρων το blogs soy
να τα λέμε... να σαι καλά..
Φίλε Γιώργο Χρηστινίδη. Να σαι καλά στην θεσ/νικη, αν και εμείς σε προτιμούσαμε στις Μοίρες.
Η δουλειά σου στην θεατρική ομάδα
των Μοιρών,ΤΙ ΝΑ ΠΩ ΑΠΛΑ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ ..Σ'ευχαριστουμε
για ότι έκανες, για ότι προσπάθησες,
για ότι άφησες.Να σαι καλά να τα λέμε...
Χάρη Λ.
ΑΓΑΠΗΜΕΝΕ ΦΙΛΕ..
Ακούς και καταλαβαίνεις τις κραυγές και τις σιωπές...
Και σε σένα βρήκα απάγγειο στη μοναξιά και στην σιωπή .
Μαζί θα σκάβουμε ''τάφους'' για όλα εκείνα που πεθαίνουν μέσα μας.
Και για όσα ανασταίνονται, μαζί θα στρώνουμε το γιορτινό τραπέζι να να τα υποδεχτούμε,και θα στεκόμαστε
αποφασιστικά στον ήλιο,στον ήλιο που φωτίζει αποφασιστικά τα σκοτάδια μας. Ευχαριστώ...
meril
Σωστή επισήμανση. Μοναχικός αλλά όχι μόνος.Και στην μοναξιά υπάρχει η σιγουριά, και στη σιγουριά η πεποίθηση ότι δεν σκλαβώνεσαι.
να σαι καλά....
Γωγω Πακτίτη ....
Η μοναξιά,
ένας σταυρός που
κουβαλά την ψυχή μας...Η.. η μοναξιά,
ένας σταυρός που
κουβαλάμε στην ψυχή μας..
Όπως και να χει άλλο μονοπάτι της μοναξιάς και άλλο το δικό μας...
Και όμως βαδίζουμε μαζί πιασμένοι χέρι χέρι...
ΝΑ ΣΑΙ ΚΑΛΑ ..ΤΑ ΛΕΜΕ
Η Μοναξιά ..
Το θέμα που δεν λείπει σχεδόν απ’ ότι γράφω , ή υπονοώ ,ή θέλω να γράψω.
Η μοναξιά έχει πολλές κόχες. Πιάνεσαι από τι μια ,την συνηθίζεις, την συγχωρείς . Πιάνεσαι από την άλλη ,εισπράττεις την γλύκα του πόνου που σου αφήνει και επιμένεις να μένεις. Μια άλλη σου παρέχει και μια αίσθηση ελευθερίας ,αξιοπρέπειας ( που λέει και ο σχολιαστής σου είναι μια άποψη –κόχη)
Μια άλλη πάλι σου παρέχει ασφάλεια και προστασία σε ένα προστατευμένο περιβάλλον , τον εαυτό σου που τον ορίζεις . Αυτός δεν θα σε εγκαταλείψει.
Εκείνη που δεν αντέχω , εκείνη που με πνίγει, εκείνη που με τρομάζει, εκείνη που με κάνει μέχρι και να με αμφισβητώ ακόμη , είναι η μοναξιά του πλήθους.
Να ασφυκτιάς από κόσμο γύρω σου, να μην προλαβαίνεις να ανταλλάσσεις χειραψίες, να σπάνε τα τηλέφωνα, να περιμένουν τα email ,ν’ ακυρώνεις ραντεβού και εξόδους, και σύ να νοιώθεις μόνος/μόνη. Είναι το κενό σου που έχει κλειδώσει.. Άφησες το κλειδί πάνω στην κλειδαριά και σκούριασε, με τίποτα δεν ανοίγει. . Πλήθος να το σπρώχνει δεν σπάει .δεν παίρνει την ευλογημένη στροφή προς τα δεξιά.. Τελικά είσαι μονάχος στη ζωή και τον θάνατο.
Απ’ αυτήν την μοναξιά ποιος και θα τι θα μας γλιτώσει ;;;
Με την αγάπη μου φιλαράκο
http://ligery.pblogs.gr
Εκείνη που δεν αντέχω , εκείνη που με πνίγει, εκείνη που με τρομάζει, εκείνη που με κάνει μέχρι και να με αμφισβητώ ακόμη , είναι η μοναξιά του πλήθους.
Να ασφυκτιάς από κόσμο γύρω σου, να μην προλαβαίνεις να ανταλλάσσεις χειραψίες, να σπάνε τα τηλέφωνα, να περιμένουν τα email ,ν’ ακυρώνεις ραντεβού και εξόδους, και σύ να νοιώθεις μόνος/μόνη. Είναι το κενό σου που έχει κλειδώσει.. Άφησες το κλειδί πάνω στην κλειδαριά και σκούριασε, με τίποτα δεν ανοίγει.
απλά καταπληκτική προσέγγιση...
να σαι καλά και να μην ξανανιώσεις την μοναξιά του
πλήθους....
φιλαράκι λυγερή...δύσκολοι καιροί.......
Έχουν όμως οι καιροί γυρίσματα...
Στον αντίποδα της μοναξιάς του πλήθους, υπάρχουν κάποιες στιγμές
άποιαστες,που νοιώθεις όμως πλήρης...
Συμφωνείς φιλαράκι ?
πολύ δυνατό κείμενο...όλους μας αγγίζει για διαφορετικούς λόγους, σε διαφορετικο΄χρόνο, με διαφορετικό τρόπο αλλά το αποτέλεσμα είναι ένα...ο τρόπος που αντιλαμβάνεται ο καθένα μας την πραγματικότητα είναι τόσο μοναχικός...ακόμα κι όταν βλέπουμε τις ίδιες παραστάσεις...ακόμα και η αποδοχή όμως του παραπάνω δε μας λυτρώνει...
Και μετά πάλι γιατί αυτοί που νιώθουν πιο έντονα τις ωδίνες τις μοναξιάς είναι και αυτοί που την επιλέγουν συνειδητά πολλές φορές...?
Ελα τώρα...μη γίνεσαι χειρότερος
κι από μένα... Εσύ είσαι άλλος ουρανός . Εκεί έχουν γραφτεί ανεξίτηλες αλήθειες ....Εγώ προσπαθώ να με φέρω βόλτα πάνω στη γή. Σε αυτή μου την προσπάθεια, εντάσσω το γεγονός ότι
κρατάω για τις άλλες στιγμές που με ρωτάς το....
"να ξέρεις ότι πάντα θα σαι το φιλαράκι μου .
Μόνο σε παρακαώ βγάλε το ΠΑΝΤΑ
μ' έχει πληγώσει.Μου φτάνει να είμαι το φιλαράκι σου.
Τό ίδιο κι εγώ αισθάνομαι.
Καλημέρα
συμφωνώ με την άποψη που εκφράζεις φιλαράκι. Δεν ξερω ομως
γιατί βιώνουμε την μοναξιά του σχοινοβάτη τις περισσότερες στιγμές
της ζωής μας.Είδες λες κάποιες στιγμές.. Με τις υπολειπόμενες τι γίνεται..
να ξέρεις ότι θα σαι το φιλαράκι μου .
τη καληνύχτα μου στα παιδιά σου.
Την καλή νύχτα μου εδώ στην ζεστή
και φιλόστοργη γωνιά σου, τόσο φιλόστοργη που μου προσφέρει μια τρυφερή καληνύχτα στα παιδιά μου.
Δεν σου έχω πει ότι η καλοσύνη είναι η Αχίλλειος πτέρνα μου.!!!
Σε ανύποπτο χρόνο είχα γράψει "Στης Ψυχής τα Λόγια τα Γραμμένα.»
http://lygeri.pblogs.gr
ΦΙΛΕ πολέμα με αν μπορείς!!
βουνό γίνομαι,
δύσκολο να τ' ανέβεις
Κι έτσι και πιάσεις κορυφή
δύσκολα θα κατέβεις
ΦΙΛΕ Αγάπα με όσο θες
σπουργίτι γίνομαι
στη χούφτα σου να μπω
να με ζεστάνεις.
γεράνι στο μπαλκόνι σου
ν΄ανθίζω το Χειμώνα.
Με σιωπή θα σου μιλώ
τίποτα δεν θα ζητώ
τους κτύπους της καρδιάς σου
μοναχά θα ακούω
και στο δικό τους το ρυθμό
θα λέω το Σ'ΑΓΑΠΩ
Νάσαι πάντα καλά. Σε ευχαριστώ που ανταμώσαμε ΣΤΟΝ ΠΗΓΑΙΜΟ
Είναι λυτρωτικό να είσαι μόνος. Όπως είναι λυτρωτικό κι όταν έρχονται εκείνες οι στιγμές που σκας στα γέλια ανάμεσα σε πολλούς ή λίγους άλλους. Την παρέα σου. Τους φίλους σου. Να είναι όμως, όχι να φαίνεται! Σιχαίνομαι περισσότερο κι από το να είμαι άρρωστη, το να αιστάνομαι άρρωστη. Δεν το αντέχω. Αντέχω τη μοναξιά, γιατί αντέχω τον εαυτό μου. Δεν μπορώ όμως να αιστάνομαι μόνη...
Καλό Σαββατοκύριακο. Έχεις πρόσκληση για παιχνίδι, στο είπα έτσι;
Aκούω τον παφλασμό των κυμμάτων....η βουτιά του ανθρώπου προς το Θείο...ααααα...
Σκηνοθέτες της ζωής μας...
Καλήν ηΜέρα!!!
Αν δεν ήμουν τόσο διακριτική ωστε να μην μονοπωλώ την σελίδα θα σε παρέσυρα στον αντίποδα της
μονσξιάς του πλήθους.
Καλό Σαββατοκύριακο
http://ligery.pblogs.gr
Είναι λυτρωτική η μοναξιά... καθαγιαστική...μια από τις οδούς της ανακαίνισης, η αδελφή της περισυλλογής...
μα και θηρίο άγριο είναι, θάλασσα φουρτουνιασμένη...
Η μοναξιά είναι Κυρά όμορφη, απαλό δέρμα, βελουδένιο βλέμμα, νυχτωμένη ανάσα, τρυφερή φωνή. Είναι συντροφιά για τα πιο μέσα μας, εκεί που το φως του κόσμου συχνά δε φτάνει...
Με τον Σοπενάουερ δεν συμφωνώ συνήθως μα χαίρομαι να μαθαίνω ότι τον διαβάζουν. Προσπάθησε πολύ να το κερδίζει και, φορές - φορές, θαρρώ πως το αξίζει...
Καλησπέρα και από εδώ
Θα τα ξαναπούμε
Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό διαβάζοντας το κείμενό της μοναξιάς ήταν μια παλιά και καλή μαντινάδα του Β.Σταυρακάκη
που λεει:
''Η μοναξιά μου εγίνηκε
δεντρί και το ποτίζω,
και στο παχύ του ασκιανό
ολημερής καθίζω.''
Δημοσίευση σχολίου