Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2017

Εξελικτική ‘’Δημοκρατία ‘’..

Αλήθεια.

Τι απέμεινε σε μας από την μεταπολίτευση   και πως διαχειρίστηκαν από κάποιους οι αγώνες και η αγωνία των ανθρώπων  ως τα σήμερα;
Περάσαμε από την εποχή της διαστρεβλωμένης αντίληψης  για το τι σημαίνει πολιτική και ειδικά τι σημαίνει στην πράξη δημοκρατία   (ταύτιση του πολιτικού με το βασιλέα )  στην εποχή που η  αντίληψη περί δημοκρατίας απαξιώθηκε και έγινε απλά σόφισμα.  Περάσαμε αργότερα στην αντίληψη περί ‘’αυτοθέσμισης’’ της κοινωνίας και του πολιτεύματος  (η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες ) και άλλα φαιδρά…
Η αποβιομηχανοποίηση και αποσύνθεση της οικονομίας με την υπερχρέωση από το ‘80 και  μετά, βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη  και δε βασίστηκε σε κάποια συγκυρία. Είναι το αποτέλεσμα του μεταπολεμικού παραγωγικού μοντέλου ανάπτυξης, δηλαδή τον ελληνικό καπιταλισμό που εξάρτησε τη χώρα σε ξένα κεφάλαια και καιροσκόπους. Ένα πλέγμα από τραπεζίτες, εφοπλιστές, μεγαλέμπορους, πολιτικούς κ.λπ  αντιμετώπισαν τη χώρα  και τον πλούτο της, δηλαδή τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της, ως αποικία προς λεηλασία.

Η αντίληψη αυτή της ‘’εξελικτικής δημοκρατίας’’ έμελε να σκαλώσει σε σκάνδαλα, διαφθορές, μίζες, ένα κράτος διαπλοκής μεταξύ του πολίτη και των κρατούντων με σκοπό τη διαιώνιση της εξουσίας. Τα κομματικά μαγαζάκια ρουσφετολογώντας άνθιζαν την εποχή εκείνη.  Όλα αυτά τα κατασκευάσματα περί δημοκρατίας δε λειτούργησαν [ και πως άλλωστε;]εξελικτικά, προοδευτικά -αλλά κατά το αντίστροφο. Είχαν καταφέρει [και με στρατιές κομματοθρεμμένων ‘’συνδικαλιστών’’] να εισάγουν την θεωρία και την πράξη του σταματήματος της εξέλιξης της ιστορίας  από το  πολυτεχνείου και μετέπειτα ..
Μετατόπισαν το πολιτικό στο θεωρητικό εγχείρημα, συγκαλύπτοντας έτσι τον πραγματικό χαρακτήρα της πολιτικής που ασκούσαν  π.χ. «ο λαός στην εξουσία άλλα και κάμποσα τέτοια...». Αυτό για να ’ναι αληθινό πρέπει να εκφράζει εμπράκτως τη συμμετοχή, την πραγματική συμμετοχή των πολιτών στα κέντρα λήψης των αποφάσεων και σε όλες τις μορφές της εξουσίας. Αλλά ποιος αλήθεια ήθελε να αποκτήσει ο κόσμος πολιτική παιδεία, πραγματική πολιτική γνώση των πολιτικών πραγμάτων και του τρόπου λειτουργιάς της κοινωνίας και της εξουσίας;

 Αυτό που εμπέδωσε η ελληνική κοινωνία είναι, η απολυτότητα της εξουσίας χωρίς κανένα έλεγχο διακυβέρνησης, χωρίς τήρηση των νόμων.
Αυτοί που κυβερνούν είναι ο νόμος .
 Όμως, αν  θυμηθούμε τη διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου της Γαλλικής επανάστασης το 1789 θα δούμε την αναφορά γραμμένη στην εισαγωγή ότι, η κυριαρχία ανήκει στο λαό ο οποίος την ασκεί, είτε άμεσα, είτε δια των αντιπροσώπων του. Ως γνωστόν το ‘’είτε άμεσα’’ εξαφανίστηκε και έκτοτε κυριαρχούν οι δήθεν αντιπρόσωποι…
 Έτσι  λοιπόν τα δήθεν δικαιώματα του ανθρώπου, η ισότητα, η ισοπολιτεία κτλ των πολιτών, έγιναν ψευδεπίγραφοι μύθοι που απλά υπηρετήσαν τα συμφέροντα ορισμένων που ασκούσαν  εξουσία, είτε με την αντιπροσώπευση, είτε μέσα από τη δύναμη του χρήματος.

Αυτός ο μύθος εμπεριείχε και την αντίληψη μιας ουμανιστικής Ευρώπης του διαφωτισμού, του πολιτισμού και της ισομέρειας, που έμελλε να καταρρεύσει  με τους πρώτους κλυδωνισμούς που δημιούργησε το χρηματοπιστωτικό λόμπι και οι διάφοροι τραπεζίτες εκ Βρυξελών.  Έτσι λοιπόν με όλα τούτα και κάποιες επιτηρήσεις στην πλάτη του λαού, [μνημόνια ] η χώρα μετατράπηκε σε χώρο ανέργων, άστεγων και αυτοχείρων, που  πάνω από τον μισό πληθυσμό εξαθλιώθηκε από πολιτικές επιλογές δεκαετιών, αλλά και από τη δική μας αδιάφορη  στάση από την άλλη. Τι να περιμένω σήμερα, τους νέους άθλιους που δημιουργεί ο χρηματοπιστωτικός καπιταλισμός με τον επεκτατισμό του   και όλα τα συνακόλουθα; Τι να σκεφτώ η τι να ελπίζω σε αυτήν την Ευρώπη που σηκώνει φράκτες και τοίχους στους σύγχρονους   αθλίους, τους πρόσφυγες; Η Νεοφιλελεύθερη φασίζουσα Ευρώπη σήμερα πρακτικά διαπραγματεύεται την οικονομική αποδοτικότητα μια ολιγαρχία ανθρώπων και  κρατών και τίποτα άλλο.   

Σε λίγο, αν συνεχίσει αυτή η αντίληψη από την μια [λέω για την Δύση σε σχέση με την εξαθλίωση των λαών] και ο Γερμανικός ηγεμονισμός από την άλλη,  φοβάμαι ότι θα ζήσουμε αυτό που απευχόμαστε όλοι…
 Η ''αστική δημοκρατία'' και ο δυτικός πολιτισμός χωρίς ίχνος ουμανισμού  όπως πιστεύαμε, ή όπως θα ήθελαν κάποιοι, δεν υφίστανται και μάλλον δεν υπήρξαν παρά στην φαντασία ορισμένων...
Αυτό που πιστεύω δυστυχώς, δεν εμπεριέχει την αισιόδοξη αντίληψη αλλαγής που ξεκινά από τον ίδιο τον άνθρωπο, τη φύση του ανθρώπου σε σχέση με τα παραπάνω και τις επιλογές του, την  στιγμή  που θυσιάζει την ελευθερία του όχι σε κάτι που τον ξεπερνά, αλλά κάτι πολύ πιο χαμερπές... [σε σύμβολα πολιτικά, θρησκευτικά οικονομικά, πολιτικά] κτλ..  
Δεν υπάρχει ο ιστορικός άνθρωπος, [αλλοτριώθηκε από τον καταναλωτισμό ] που κουβαλάει το μπόλι της ελευθερίας, της κουλτούρας, του πολιτισμού τις ρίζες του μέσα του. Το ελεύθερο πνεύμα και η βαθιά εσωτερικότητα [ … ] έγιναν ακριβή ζωή, αμάξια, κουστούμια δυτικά ξενόφερτα, που χώρεσαν και αρρώστησαν ολόκληρο πολιτισμό αιώνων... Και αυτό που μας απόμεινε είναι τα κουρέλια, τα σύμβολα για να προσκυνάμε και ένα άρρωστο φαίνεσθε. Υπάρχουν πάντα οι εξαιρέσεις βέβαια. Για αυτά και για άλλα πολλά δεν βλέπω κάτι που να υπόσχεται κάτι άλλο...

Από τη μια η Δύση και από την άλλη κάποιοι φανατικοί φονταμενταλιστές της ανατολής. Και στη μέση, εμείς, να ψάχνουμε για νέα ταυτότητα. Τι να πω...
Επιβάλλεται να κάνουμε επίπονες τομές στην φύση μας, αποδεχόμενοι τα ιστορικά λάθη από τη μια- και τα προσωπικά ο καθείς από την άλλη - σαν κοινωνίας ανθρώπων.
Χωρίς βαθιά συναίσθηση αληθείας δεν αλλάζουν οι κοινωνίες των ανθρώπων. Και το επίπονα βασανιστικό  είναι, πώς θέλουμε να ζήσουμε οι ίδιοι; Δυστυχώς οι κοινωνίες ζητάνε τη διατήρηση, μια διατήρηση για να είναι η επόμενη μέρα ίδια με την προηγούμενη. Εξάλλου τόσες δεκαετίες μας χάλκεψαν,  να είμαστε εθελούσια δούλοι ενός άρρωστου συστήματος.  


Αλήθεια: Και τι κόσμο θα παραδώσουμε στους νέους ανθρώπους, τα παιδιά;; Θα συνεχίζουμε να τα γεμίζουμε με ψεύτικα σύμβολα και να είναι γαντζάκια στην μηχανή ενός άρρωστου συστήματος ή θα ανοίξουμε δρόμους στην σκέψη, την ύπαρξη και τη ψυχή τους, πρώτοι εμείς, αμφισβητώντας αυτά που μέχρι τώρα χρήσαμε σπουδαία και τρανά και έγιναν οι αλυσίδες στις υπάρξεις μας;

 Ηρακλής Ι. Αντωνογιαννάκης   , 20-6-2016

Δεν υπάρχουν σχόλια: