Δευτέρα 20 Ιουλίου 2015

Ο μαγικός ρεαλισμός μιας ιδέας...

Ο μαγικός ρεαλισμός μιας ιδέας...

Μπελογιάννης - Πλουμπίδης

Είμαστε ρεαλιστές κυνηγάμε το αδύνατο... (Τσε Γκεβάρα)

Αντωνογιαννάκης ΗρακλήςΤου Ηρακλή Αντωνογιαννάκη
Ο Οδυσσέας  μετά τον Τρωικό πόλεμο   μαζί με τους λιγοστούς  συντρόφους του -  ανοίχτηκε  σε άγνωστα πελάγη με μοναδικό του γνώμονα την επιστροφή στην Ιθάκη ..
Πέρασε κακουχίες , έχασε τους συντρόφους του αλλά ποτέ δε λησμόνησε  την Ιθάκη , τον προορισμό του…
Αυτή η μεγάλη ιδέα , το μεγάλο όραμα και προορισμός δεν μπορεί να τσαλακωθεί και να ποδοπατηθεί  από καμία ήττα , πρόσωπο η ομάδα .
Και κανείς ιδεολογικός στραβισμός που μπορεί να έχουν ή να πάθουν  εκείνοι που προσπαθούν  να υπηρετήσουν το όραμα της δεν την τραυματίζει …
Ένα όραμα και μια όαση ανθρωπισμού, χωρίς διακρίσεις χωρίς φοβίες για το διαφορετικό. Για μια κοινωνία -κοινότητα ανθρώπων - με ηθική,  αρχές και  αξίες βασισμένες  στην ισονομία,  το κοινωνικό όραμα,  την κοινωνική δικαιοσύνη,  o άνθρωπος υπέρτατη αξία και όχι τα υλικά εμπορεύματα  και  αγαθά .
Οι αξίες  αυτές την διαφοροποιούν  από τα άλλα ιδεολογικά ρεύματα και κοσμοθεωρίες  που αναπτύχθηκαν  μέσα σε συγκρουόμενους κόσμους  μέσα στην ιστορία μας.
 Αυτές οι συγκρούσεις ήταν επώδυνες, με ανθρώπινες  θυσίες, εξορίες, φυλακίσεις, ματωμένα  λάβαρα στα σημερινά χέρια των αγωνιστών της ...
Τούτοι οι νεκροί μας, κράτησαν και κρατάνε ψηλά στα δικά μας  χέρια τα λάβαρά τους ...
Όπως  γράφει ο Ρίτσος ...
«Κάτω απ' το χώμα μες στα σταυρωμένα χέρια τους 
κρατάνε της καμπάνας το σχοινί,
προσμένουνε την ώρα, προσμένουν να σημάνουν την ανάσταση
τούτο το χώμα είναι δικό τους και δικό μας
δεν μπορεί κανείς να μας το πάρει»
…………………………………………………………….
Δεν είναι μόνο το χώμα, το σχοινί με την καμπάνα της αφύπνισης της συνείδησης μας …
Δεν είναι μόνο η γη ούτε τα υπάρχοντα και τα πατρογονικά  μας ..
Είναι   η ιδέα να ζήσουμε σαν άνθρωποι.
Είναι η ιδέα της λευτεριάς μας ... Είναι η αξιοπρέπεια μας ...
Είναι οι  διψασμένοι νεκροί της ιδέας αυτής ...
Κι αυτή η ιδέα  δε χρειάζεται φωνές και αψιμαχίες, δε χρειάζεται βεγγαλικά να την φωτίζουν  να δείξει και να δουν κάποιοι το πρόσωπο της ...
Ούτε παραστάτες  χρειάζεται  να της κρατούν το χέρι  ασθμαίνοντας ή  ζητωκραυγάζοντας .. ..
Είναι αυτόφωτη …
Σαν ένας  γλυκός  ψίθυρος  ή  μια εκκωφαντική σιωπή, ένα γλυκό σμίξιμο σε κάποιο απόμακρο ταβερνάκι  με συντρόφους, ένα ρεμπέτικο του Μάρκου, δυο στροφές  και κάποια καραφάκια  ρακή  η πληρωμή και η ευτυχία μας ...
Και το ξημέρωμα  απαγγέλλαμε στίχους του Ρίτσου,  του Σεφέρη, του Μπρεχτ και  τραγουδούσαμε  Μπέλλου...                                  
Και διηγούμαστε ιστορίες ανθρώπων [που κράτησαν  όλα τα χρόνια  ψιθυριστά μες τη σιωπή την ομορφιά… ]   κάτω  από την αχνή δροσούλα  που διαπερνούσε τα πανωφόρια των κοριτσιών και μούσκευε τα τρυφερά κορμιά τους ...
Κι εμείς κρατούσαμε άσβηστο -αξόδευτο-  τον πόθο μας, είκοσι χρονών παλικάρια για να ‘χουμε κι αύριο να ξοδέψουμε …
Και δεν ομολογήσαμε τους έρωτες, ούτε την κρυφή ευτυχία των συναναστροφών -τα γέλια και τις φωνές των-   από εκείνα τα φεγγαροντυμένα βράδια στις αφισοκολλήσεις  και τα κυνηγητά στα δύσκολα χρόνια ... 

……………………………………………………………..
Κράτησα τη ζωή μου ψιθυριστά μέσα στην απέραντη σιωπή
δεν ξέρω πια να μιλήσω μήτε να συλλογιστώ
ψίθυροι σαν την ανάσα του κυπαρισσιού τη νύχτα εκείνη
σαν την ανθρώπινη φωνή της νυχτερινής θάλασσας στα χαλίκια σαν
την ανάμνηση της φωνή σου λέγοντας "ευτυχία"
  [Γ. Σεφέρης ]
…………………………………………………………………………………………………
Ξοδεύαμε αργότερα τις αντοχές μας στους δρόμους  της «φωτιάς» στα κινήματα που αντιπαλεύαμε  τη νέα πραγματικότητα που ξεδιπλώνονταν μπροστά μας μέρα με τη μέρα.
Και που μας έκανε ξένους στα δικά μας  μέτρα, ξένους  στα πατρογονικά,  στον αέρα που αναπνέαμε και το αγιασμένο νερό που πίναμε από τις πηγές μας.
Ξένους στον πολιτισμό  και τους χώρους που γεννήθηκε  και έμελλε  να   αντικατασταθεί  με  σβούρους και καθρεφτάκια   ιθαγενών ...
Εκεί έξω με τον Κωστή, το Νίκο ,τη Βάνα, τον Δημήτρη, το Γιώργη, τον Ορέστη ,την Μαρία, την Ηλέκτρα,   παιδιά, άνθρωποι με υψηλή ταξική και συνειδησιακή  κατάσταση  για αυτό που έρχεται,  σφυρηλατούσαμε τη μεγάλη ιδέα.
Να ΄μαστε λεύτεροι στον τόπο μας … Να διαφυλάξουμε για μας και τα παιδιά που έρχονται την αξιοπρέπεια  και την ομορφιά ...
Να μην υποταχτούμε για άλλη μια φορά στα αρπακτικά που κλέβανε τα βουνά, τον αέρα που αναπνέουμε, τη γη και το αγιασμένο νερό που πίνουμε ...
Βρώμιζαν τον τόπο, λερώνανε  τη συνείδηση μας οι Ανεμογεννήτριες που ξεφύτρωναν,  οι Σκουριές που δηλητηρίαζαν τα νερά μας  και αποδεκάτιζαν τα αρχέγονα  δάση  της συνείδησης μας ... Δεν αντιπαλεύαμε την ληστρική αποψίλωση των εταιριών μα και την ξεπουλημένη νέα πολιτική κατάσταση του ΝΑΙ σε όλα …
Ήταν ο τόπος μου σαν το χαμόγελο
όνειρο καθημερινό
κάποιος τον πούλησε, κάποιος τον ρήμαξε
σα δανεισμένη πραμάτεια. Τώρα τ' αγόρια μου
παίζουν το θάνατο στα χαρακώματα». [ Κ.Χ. Μύρης]

Αυτή είναι η  δική μας  ιδέα της  αριστεράς …
Μιας ιδέας που έπρεπε να περάσει από τα κελιά μελλοθανάτων και βασανισμένων αγωνιστών,  από το γαρίφαλο κάποιοι συντρόφου   εκτελεσθέντα  στο σκοπευτήριο της Καισαριανής, από τα μάτια και τις  καρδιές των μητέρων  θρηνωδών …
Η δική μου ιδέα  ανδρώθηκε στα βουνά   δίπλα  στον Άρη  που πολέμησε  και προδόθηκε … Δίπλα  στο  Νίκο Πλουμπίδη  στο Δαφνί [στο δάσος] την 14 Αυγούστου  του ‘54 …  Εκτελέστηκε τραγουδώντας την Διεθνή αρνούμενος να προδώσει αυτήν την ιδέα …                                                                                                                   [Εκείνη τη νύχτα σώπαιναν οι λύκοι γιατί ούρλιαζαν οι άνθρωποι ..Λουντέμης].. 
Είδα το ώριμο πρόσωπο της  να αγκαλιάζει με κατανόηση και στοργή , να γιατρεύει τις πληγές  στο Λιβυκό πέλαγος   τον μεγάλο αγωνιστή  Πετράκη Κωστή - Πετρόκωστα  βασανισμένος από εξορίες φυλακίσεις -προδομένος  και  από κάποιους  «συντρόφους του». 
…………………………………………………………………………………………………….
Κλείνω τα μάτια γυρεύοντας το μυστικό συναπάντημα των νερών
κάτω απ' τον πάγο το χαμογέλιο της θάλασσας τα κλειστά πηγάδια
ψηλαφώντας με τις δικές μου φλέβες τις φλέβες εκείνες που μου ξεφεύγουν
εκεί που τελειώνουν τα νερολούλουδα κι αυτός ο άνθρωπος
που βηματίζει τυφλός πάνω στο χιόνι της σιωπής…..
[ Γ. Σεφερης. Επιφάνια - Αβέρωφ]
………………………………………………………………………………………………………..
Είδα τα μάτια σου.   το βλέμμα σου το απλανές  καθώς κοιτούσες το μνήμα των 62 παλληκαριών  που εκτελέστηκαν  [αντίποινα] για το σαμποτάζ  στο αεροδρόμιο Ηρακλείου… Εκεί ,δίπλα στην ανυπόφορη μοναξιά  στεκόταν  και σε παρηγορούσε ... Και οι νεκροί σου  κάπου πιο δίπλα χαμογελούσαν  ευχαριστημένοι .…
 Πετράκης
Κι ήρθαν καινούργιες μέρες,  που δεν κουβαλούσαν τη σκουριά των περασμένων καιρών ... Μα μήτε και τις μυρωδιές των γαρυφάλλων εκείνης της εποχής ...
Μήτε κι οι μπαξέδες και τα γεράνια   μοσχοβόλαγαν  πια το ίδιο  κάτω από τον οδοστρωτήρα  μιας άλλη ζωής , ξένης  στο δικό μας μπόι …
Και έπρεπε να διαλέξουμε…
Να γίνουμε ήρωες  ή να φυγοπονήσουμε ... Ήταν ιστορικό πρόσταγμα ...
Πάντα θα υπάρχουν δυο απόψεις ...
Η μια ...
Όταν ο πολεμιστής  που γυρίζει από τον πόλεμο,  αυτό που καρτέρει είναι να γιάνει τις πληγές του.
Αγκαλιά και στοργή από τους δικούς του ανθρώπους  χρειάζεται , πολέμησε γι αυτούς.  Φροντίδα και περισυλλογή  για την αυτοκριτική του …
Γνωρίζουμε και γνωρίζει ότι δεν είναι άτρωτος … Καμία φορά ή μάλλον τις περισσότερες υποκύπτουμε κάτω από το βάρος της φθαρτής μας φύσης που είναι και οι ανθρώπινες αδυναμίες μας …
Δεν πυροβολούμε, δεν τον στήνουμε στο τοίχο  ανοίγοντας του κι άλλες πληγές …  Φροντίζουμε να κλείσουν οι παλιές, είμαστε δίπλα του με κατανόηση κι ας πονέσαμε για την ήττα…
Έτσι είναι οι πόλεμοι … Έχουν και τις ήττες τους …
Έτσι γεννιούνται οι  στρατηγοί  και  οι ηγέτες !!!
περνώντας από μάχες αποδεχόμενοι  το θάνατο τους !!
Η άλλη …
Φορτώθηκε  οράματα , τις προσδοκίες  ενός βασανισμένου λαού εξαθλιωμένου από τα μνημονικά πέτρινα χρόνια. H Αριστερά έπεσε…  Με την «αξιοπρέπεια» ενός τραγικού ήρωα πληρώνοντας στο ακέραιο τις αυταπάτες της ...Τότε η  ήττα και ο διασυρμός γίνονται ένα …
……………………………………..
Παρόλα ταύτα  ο υπηρέτης της ιδέας  πέφτει . Βαρύ το φορτίο  και άβατος ο Ρουβίκωνας…Έπεσε με την αξιοπρέπεια ενός τραγικού ήρωα, πληρώνοντας όλες τις αυταπάτες του στο ακέραιο.
Κι εγώ επιστρέφω ξανά και ξανά σαν ρομαντικός ίσως ονειροπόλος στο μαγικό ρεαλισμό [το φανταστικό που γίνεται αποδεκτό ως ρεαλισμός από τους ήρωες της ιστορίας]  σκεπτόμενος ότι οι ιδέες ζουν αιώνια …

Ανεξάρτητα αν οι ήρωες ή οι κατά φαντασία «ήρωες» της ιστορίας μπορούν και σηκώνουν το βάρος της η πεθαίνουν ταπεινωμένοι, συνθλιμμένοι από τις ιστορικές ευθύνες  …
……………………………………………………………………………………………
  είναι η ζωή περισσότερο από το θάνατο αυτή που δεν έχει όρια.
«Και μέχρι πότε νομίζετε πως μπορούμε να συνεχίσουμε αυτό το πήγαινε έλα; 
 ...
«Για όλη μας τη ζωή», είπε. …  G.G. Marquez, Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας

Το μαρτύριο του ανεκπλήρωτου … Ίσως η καταδίκη και η λύτρωση μας συνάμα ...
Όχι, δεν τέλειωσε και δεν πέθανε η μεγάλη ιδέα της αριστεράς όσο κι αν κάποιοι προσπαθούν  να μας πείσουν  για το αντίθετο … Μια ιδέα που γέννησε η ανάγκη και ποτίστηκε με το αίμα των αγωνιστών της δεν μπορεί να πεθάνει … Αυτό δεν γνωρίζουν εκείνοι που δεν έδωσαν τη μάχη των χαρακωμάτων …
Τώρα ανοίγει ο κύκλος της …  Δεν θα είναι ένας κύκλος καταγγελτικός  αλλά ένας κύκλος  φωτιάς  και τσεκουριού σε όλα τούτα που μας έφεραν ως εδώ  ..
 Κι αν είναι κι έρθουνε χρόνια δίσεχτα,
πέσουν καιροί οργισμένοι,
κι όσα πουλιά μισέψουνε σκιασμένα, κι όσα δέντρα,
για τίποτ’ άλλο δε φελάν παρά για μετερίζια,
μη φοβηθείς το χαλασμό. Φωτιά ! τσεκούρι !τράβα !,
ξεσπέρμεψέ το , χέρσωσε το περιβόλι, κόφ’ το,
και χτίσε κάστρο απάνω του και ταμπουρώσου μέσα,
για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούργια γέννα
.
Φτάνει μια ιδέα να στο πει, μια ιδέα να στο προστάξει,
κορώνα ιδέα , ιδέα σπαθί, που θα είναι απάνου απ’ όλα.
[Παλαμάς  ..Οι πατέρες ]


 …………………………………………………………………………………
Ο δρόμος αυτός δεν τελειώνει,  δεν έχει αλλαγή, όσο γυρεύεις
να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια, εκείνους που έφυγαν, εκείνους
που χάθηκαν μέσα στον ύπνο τους σε πελαγίσιους τάφους
όσο ζητάς τα σώματα που αγάπησες να σκύψουν
κάτω από τα σκληρά κλωνάρια των πλατάνων εκεί
που στάθηκε μια αχτίδα του ήλιου γυμνωμένη
και σκίρτησε ένας σκύλος και φτεροκόπησε η καρδιά σου
ο δρόμος δεν έχει αλλαγή, κράτησα τη ζωή μου..
[Σεφέρης ] ……………………………………………………………………………………

periploys@hotmail.com

Δεν υπάρχουν σχόλια: