Οδοιπορικό ..

Οδοιπορικό ..

Γεννήθηκα κάτω απ τον αρχαίο βράχο

 στην κοίτη του ποταμού

Δυο τρεις  βρουλιές το στρώμα μου

και μια ξερολίθια για προσκέφαλι.

Μεγάλωσα με  κοντά  παντελονάκια   ξυπόλητος 

Και    με   ζητιανεμένο  γάλα .

Κάθε χάραμα γυρίζαμε τα σοκάκια και τα περβόλια  της κεφάλας

 κολυμπούσαμε στους  λασπόλακους 

και στις στέρνες του κάτω  μαχαλά .  

Τα πόδια μας  είχαν  κάνει  πετσά   χωρίς καλίκωση . 

Καβαλούσαμε τους  ασπάλαθους  και τα  τζουκριά 

σαν άτια  ξεκαπίστρωτα μανιασμένα από τον άνεμο

που   βολόδερνε   μέσα στα σωθικά μας .

Τις νύχτες κάτω απ΄ τα άστρα   στην ακροποταμιά 

φτιάχναμε με πηλό τα όνειρα μας .

Μια γέρικη γαϊδούρα σκιάς εκατό χρόνων 

καθ΄ αργά τα   γκρέμιζε λες και είχαμε προηγούμενα

και κάθε αυγή κοίταζε  τα πρόσωπα μας  όλο μελαγχολία..

Μεγάλωσα    για να  με χωρά   ο ουρανός  του χωρίου μου    

Ύψωσα     μεγαλύτερα ακρογιάλια    απ τα γνώριμα 

κι αχαρτογράφητους ουρανούς

μέσα μου

Δυο φελιά παξιμάδι στη βούργια    και τα παιδικά μου όνειρα

Όλα τα εφόδια   της εξερεύνησης μου .

Γύρισα  ,ταξίδεψα , αλήτεψα , κοιμήθηκα σε πλατειές και σε πάρκα

κάτω από χιονισμένες κορυφές και γέρικα πλατάνια

Μπήκα  στα πρωτόγνωρα - διψασμένος  κι αχόρταγος /οδοιπόρος

στους  λασπόλακους  των ανθρώπων …

Κι έπρεπε να  κάνω τόσο μακρινό ταξίδι  για να ξαναβρώ  τα γνώριμα .

Και να μαι  τώρα  στην ακροποταμιά της κεφάλας 

με τις ευωδιές των ονείρων μου /μόνος  κι ανήμπορος

να συντροφεύουν τα γερατειά μου ..

Μόνο που  τούτο το ταξίδι  που ξεκινώ πάλι απ την αρχή 

θα χει παρέα   τη γέρικη γαϊδούρα

που σαν κακιά μοίρα   τότε

 θάναι καλή συντρόφια

στο τελευταίο  καταβόδιο μου …    

 ηρακλης